Tο πρώτο κιόλας επεισόδιο της 9ης season του Doctor Who ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε. Μια δυνατή ιστορία, που κατάφερνε και πατούσε καλά στην μυθολογία του Doctor Who και έφερε στο προσκήνιο μια νέα πτυχή ενός από τους πιο αγαπημένους (μου) κακούς.
Για να τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα (προφανώς ακολουθούν spoiler)
H ιστορία ξεκινά με την απολυτή μουντίλα, καταχνιά και θλίψη. Στρατιώτες να τρέχουν, άνθρωποι να πεθαίνουν και γενικά σκηνές να σημαδεύονται από χάος. Σε αυτές τις σκηνές ένα παιδί κινδυνεύει και ζητά βοήθεια, γιατί διαφορετικά η μοίρα του είναι ίσως και κάτι χειρότερο από τον θάνατο. Ο Doctor εμφανίζεται, όταν όμως μιλά στο παιδί φεύγει τρομαγμένος. Το εγκαταλείπει να πεθάνει, μια πράξη που θα τον στοιχειώσει.
Αργότερα ( η πριν, μιλάμε για σειρά που ταξιδεύει στον χρόνο) κάποιος ψάχνει τον Doctor για να του παραδώσει ένα παράξενο μήνυμα, κάνοντας μια βόλτα από γνωστά και αγαπημένα σκηνικά (Τhe shadow proclamation, the sisterhood of Karn) δείχνοντας μας (ελπίζω) τους σημαντικούς παίκτες σε αυτήν την σεζόν. Τότε είναι που κάνει την εμφάνιση της η Michelle Gomez ως Missy η ερμηνεία της οποίας ήταν από τα καλύτερα πράγματα της τελευταίας σεζόν και μακάρι να μείνει κοντά μας για αρκετό καιρό ακόμα…
Η Μissy λοιπόν ψάχνει τον Doctor γιατί έλαβε την διαθήκη του. Ο Doctor λοιπόν πεθαίνει, Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Οκ, είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί , ωστόσο εδώ διαφέρει κάπως. Εδώ δεν έχει έξυπνα τερτίπια, πισωγυρίσματα και κόλπα.
Πόσο πένθιμο τόνο ήθελε να δώσει ο Μoffat στο πρώτο κιόλας επεισόδιο της σεζόν; Κυριαρχεί παντού ο θάνατος, και μάλιστα όχι κάποια ηρωική ή εξευγενισμένη μορφή του, όπως η αυτοθυσία. Ο θάνατος είναι παντού γύρω ως αναπόφευκτος, αντιηρωικός και ανούσιος, ακόμα και αυτός των ηρώων, ακόμα και του ίδιου του Doctor.
Για να επανέλθω, μαζί με την Clara βρίσκουν τον Doctor, ο οποίος κάνει μια το λιγότερο εντυπωσιακή εμφάνιση και υπενθυμίζει σε όλους πόσο σπουδαία μορφή είναι. Η εμφάνιση αυτή κορυφώνεται από την ερμηνεία του Capaldi, ο οποίος όλοι γνωρίζουν ότι είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός και θα μπορούσε να γράψει ιστορία, αν του δινόντουσαν καλύτερες ιστορίες.
Όλοι μαζί λοιπόν μεταφέρονται στο μέρος όπου ξεκίνησαν όλα, στον (δεύτερο) σημαντικότερο πλανήτη του σύμπαντος για να έρθουν αντιμέτωποι με την φρικτή αλήθεια, η οποία αποκαλύπτεται μέσα από μια σεκάνς αναλαμπών, παλαιότερων ενσαρκώσεων του Doctor ( ο ΘΕΟΣ κάνει ακόμα μια φορά κάτι σαν εμφάνιση) και οι ήρωες ( όσοι μένουν) αναγκάζονται να κάνουν μια τρομερή επιλογή… και εκεί μας αφήνει μέχρι την επόμενη βδομάδα…
Από οπτική πλευρά, μιας και η ιστορία στο μεγαλύτερο μέρος της εξελίσσεται στο διάστημα είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε μερικά απίστευτα εφέ (με αναφορές μάλιστα στο Daleks του 1963!) και μου έδωσε θάρρος. Επιπλέον αξίζει ένα μπράβο στον Hettie MacDonald, τον σκηνοθέτη για την πολύ καλή δουλειά στο μοντάρισμα του χάους που αφήνει κάθε φορά πίσω του ο Μόφατ!
