Obi-Wan Κenobi – Ένας νοσταλγικός, ξαναζεσταμένος χυλός
Είμαστε millennials fans του Star Wars και αυτό, αξιωματικά, σημαίνει πως αγαπάμε πολύ τα prequels. Παρά τις (αρκετές) κακές στιγμές τους, τα αγαπάμε γιατί έδωσαν βάθος, έντονο, θολό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό πολιτικό παρασκήνιο σε έναν γαλαξία που πριν, παρά τις συνεκδοχές του, ήταν σχετικά μανιχαϊστικός. Τα αγαπάμε για τις πιο εκλεπτυσμένες, περίπλοκες σκηνές μάχης με φωτόσπαθα, για τις εντυπωσιακές διαστημικές ναυμαχίες (διαστημαχίες; Είναι λέξη αυτό; Αν όχι είναι τώρα) και φυσικά, για τις επικότερες μονομαχίες όλου του franchise.
Το καλύτερο ίσως κομμάτι των prequels ήταν ο Ewan McGregor (Βirds of Prey, Trainspotting) ως Obi- Wan Κenobi. Ο εμβληματικός, πλέον, Jedi Master σημάδεψε κάθε πλάνο στο οποίο συμμετείχε, εκφώνησε ατάκες που έγιναν memes και σινιάλο αναγνώρισης μεταξύ των fans και γενικά αγαπήθηκε όσο λίγοι. Κανείς ποτέ δεν είπε κακή κουβέντα για τον Ewan McGregor και σε ένα fandom τόσο τοξικό όσο αυτό του Star Wars, όπου είναι δυστυχώς συχνό φαινόμενο ο τραμπουκισμός και η λεκτική παρενόχληση ηθοποιών, σε σημείο ώστε να εγκαταλείπουν τα social media, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα να αγνοηθεί.
Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε πως θα γινόταν μια σειρά που θα αφηγούνταν τις περιπέτειες του αυτοεξόριστου δασκάλου, προφανώς υπήρξε ενθουσιασμός. Ο αρχικός σχεδιασμός βέβαια έκανε λόγο για ταινία, αλλά μετά το στραπάτσο του Solo, και την παταγώδη, ολοκληρωτική και σε κάθε επίπεδο αποτυχία του Rise of the Skywalker, η Lucas Film μετακόμισε σχεδόν αποκλειστικά στη φιλόξενη στέγη του Disney+, όπου είχε δώσει και τα μόνα σύγχρονα δείγματα Star Wars που όντως άξιζαν, όπως το Mandalorian και, λίγο αργότερα, το The Book of Boba Fett. Φαινόταν λοιπόν ότι τίποτα δε θα μπορούσε να πάει στραβά…
Μέχρι που πήγαν. Tο Obi- Wan Κenobi είναι ένα βαθιά άρρυθμο, κακοπαιγμένο και εξευτελιστικά ανιαρό project, το οποίο δεν μπορούν να σώσουν ούτε η ομολογουμένως πολύ όμορφη (και πλήρως αντεγραμμένη από το Mandalorian) φωτογραφία του, ούτε οι 2 με 3 καλές στιγμές του, ούτε ο έμπειρος και εξαιρετικός σε όλα του Ewan McGregor. Δεν μπόρεσε να το σώσει καν η πολυδιαφημισμένη επιστροφή δικαίωση του Hayden Christensen (The Last Man, Jumper) τον οποίο, ευτυχώς θα δούμέ και στο Ashoka.
Tα περισσότερα προβλήματα μπορούν ίσως να χρεωθούν στην κατά τα άλλα έμπειρη Deborah Chow (American Gods, Better Call Saul) η οποία, παρά τις πολύ καλές της προθέσεις, έφτιαξε μια σειρά που δεν αφορούσε κανέναν. Και δεν αφορούσε κανέναν γιατί η ίδια η σειρά, προσπαθώντας να πει πολλά πράγματα δεν κατάφερε να εστιάσει πουθενά. Ούτε στους νέους χαρακτήρες που προσπαθούν να βρουν δικαιοσύνη σε έναν γκρίζο κόσμο ούτε στο δράμα των παλιών, που ζουν στοιχειωμένοι από το αίμα του παρελθόντος και του πολέμου.
Αντίθετα, κατέληξε να μοιάζει με ένα ξεχειλωμένο ρούχο. Ήταν εμφανής η αγωνία και η υπερπροσπάθεια να τραβηχτεί το υλικό που είχε (σεναριακά, όχι από θέμα world building), το οποίο μόλις και έφτανε για μια δίωρη ταινία για να γεμίσει μια σειρά 6 επεισοδίων. Είναι αστείο το πώς αυτός ο αχταρμάς σκηνών χρειαζόταν όλο και μεγαλύτερα σεναριακά κενά για να ενωθεί ενώ προχωρούσε η σειρά, όλο και περισσότερο suspension of disbelief, μέχρι που στο τέλος κατέρρεε, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Ο θεατής ένιωθε μπουκωμένος, αφού βομβαρδιζόταν από σκηνές που άλλαζαν περιβάλλονται και πλανήτες από τη μια στιγμή στην άλλη, από χαρακτήρες που δεν ήξερε και ούτε είχαν χρόνο να ανασάνουν για να του πουν ποιοι είναι και τελικά, από όλο αυτόν τον καταιγισμό, δεν του έμενε τίποτα, πέρα από τη σεβάσμια και τραυματισμένη ψυχολογικά φιγούρα του Kenobi.
Ο Ewan McGregor, έχοντας και 20 χρόνια εμπειρίας σε σπουδαίες παραγωγές, δε χρειάζεται προφανώς καθοδήγηση για το πώς θα υποδυθεί τον Kenobi και, προφανώς, δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι κακό για αυτόν. Κινούμενος με χάρη στα σκηνικά, από τις ερήμους στα κακόφημα στενάκια, δείχνει στο κοινό όλο το βάρος του τραύματος της απώλειας, του φόβου που τον έχει κυριεύσει μετά την αποτυχία του. Ως συμπλήρωμα σε αυτό το επίπονο παρελθόν, η φιγούρα του Hayden Christensen έρχεται με θάρρος, πυγμή και ένα εκκωφαντικό ΣΑΣ ΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ να δικαιωθεί. Οι καλύτερες στιγμές της σειράς ήταν με αυτούς τους δύο, τους παραλληλισμούς ανάμεσα στο μπερδεμένο παρελθόν και το ξεκάθαρα επίπονο παρόν τους. Μαζί σε αυτά, προφανώς, και η επική φωνή του James Earl Jones για να ολοκληρωθεί το σκοτεινό αμάλγαμα που είναι ο Darth Vader…
Το χειρότερο κομμάτι ήταν πραγματικά οι νέοι χαρακτήρες, αφού τόσο τα κίνητρά τους δεν έβγαζαν νόημα όσο και επειδή, πολύ απλά, οι ερμηνείες τους ήταν κακές. Οι Inquisitors, πέρα από την κακή τους εικόνα (στο San Diego σίγουρα υπήρξαν καλύτερες στολές, που δεν είχαν και όλα τα λεφτά της Disney από πίσω) δεν εμπνέουν κανέναν φόβο και περισσότερο μοιάζουν με κακομαθημένα παιδιά. Κυριότερη σε αυτό είναι, προφανώς, η Reva της κατά τα άλλα ταλαντούχας Moses Ingram (Queen’s Gambit ) η οποία, παρά τους στόχους της, οι οποίοι γινόταν εμφανείς από την εναρκτήρια σκηνή, και έγινε μεγάλη προσπάθεια, εις βάρος πολλών άλλων, πιο καίριων στοιχείων, για να αναδειχθούν, αποδείχθηκε o χειρότερος χαρακτήρας για το Star Wars από την εποχή του Jar Jar Bings.
H ίδια η Ingram έπεσε θύμα των οδηγιών της σε ερμηνευτικό επίπεδο. Στο ίδιο κλίμα, αλλά ακόμα χειρότερα κινούνται όλοι οι Ιεροεξεταστές, με περιπτώσεις όπως του Sung Kang (F9: The Fast Saga) που κανονικά θα έπρεπε να αρνούνται ότι συμμετείχαν σε κάτι τέτοιο.
Από την πλευρά της Αντίστασης δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα και, ειρωνικά, είχαν το εντελώς αντίθετο πρόβλημα της Reva. Ενώ η πρώτη είχε άπλετο χρόνο για κάτι σχετικά προβλέψιμο και τετριμμένο, οι αντιστασιακοί δεν είχαν καθόλου χρόνο για να δείξουν τη μάχη ενάντια στην Αυτοκρατορία στην ακμή της, την οριακά αυτοκτονική αυταπάρνηση που χρειαζόταν κάτι τέτοιο πολύ πριν σχηματιστεί καν η Αντίσταση. Την καλύτερη δουλειά σε αυτό την κάνει η Indira Varma (Game of Thrones) κυρίως λόγω ταλέντου και εμπειρίας. Ταυτόχρονα, καθόλου ειρωνικά, μία από τις καλύτερες ερμηνείες στη σειρά δίνει η νεαρή και υπερβολικά έμπειρη για την ηλικία της Vivien Lyra Blair ( We Can Be Heroes, Indebted).
Από την άλλη, ο Kumail Nanjiani (Eternals, The Big Sick), παρά τις υπερπροσπάθειες της Disney, δεν έχει καταφέρει να βρει έναν ρόλο στον οποίο να είναι πραγματικά καλός, χωρίς να καταφεύγει στη goof-able μανιέρα του.
Eπιλογικά, μπορούμε πλέον, με μεγάλη ευκολία, να κάνουμε λόγο για την πρώτη μεγάλη τηλεοπτική αποτυχία του Star Wars, η οποία μας τράβηξε λόγω νοσταλγίας και μας τάισε προχειροφτιαγμένο και σεναριακά ξαναζεσταμένο χυλό. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί μέσα σε αυτόν τον αχταρμά κρύβεται μια καλή σειρά. Που χρειαζόταν όμως άλλα χέρια για να τη φτιάξουν.
About the Authors
Nίκος Γιακουμέλος Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
Related Posts
Guillermo del Toro’s Pinocchio – Ένα χειροποίητο μοντέρνο παραμύθι →
Andor -To τσεκούρι ξεχνά, αλλά το δέντρο θυμάται →
She-Hulk – Σεναριακό ναδίρ με φεμινιστικό γκλίτερ →
