Αναδημοσίευση από docmz.wordpress.com

Γράφει ο Γιάννης Ιατρού

The Seven Deadly Sins, ή αλλιώς, ιαπωνιστί, Nanatsu no Taizai. Μία από τις πιο πρόσφατες σειρές manga – με επιτυχημένο πέρασμα και στη μικρή οθόνη – που κατάφερε να ξεχωρίσει στην κατηγορία shounen, δηλαδή στα… «αγορίστικα», όπως θα λέγαμε στα ελληνικά. Μαζί με το «My Hero Academia» (Boku no Hero Academia), στη νέα γενιά shounen manga που ήρθε με την αλλαγή της δεκαετίας, το εν λόγω έργο διατηρεί κορυφαία θέση.

Πριν περάσουμε στο ζουμί, ας εξαντλήσουμε τα τυπικά. Η σειρά είναι δημιούργημα του 41χρονου Nakaba Suzuki και ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο Weekly Shounen Magazine της Kodansha το 2012. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 30 τόμοι, και συνεχίζει.

Η πρώτη σειρά anime ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε τη σεζόν 2014-2015, ενώ από την αρχή αυτής της χρονιάς η ιστορία συνεχίζεται και στη μικρή οθόνη, με το Revival of the Ten Commandments arc. Μάλιστα, πρόσφατα η σειρά έγινε διαθέσιμη και στο Netflix, όπου μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει και με ελληνικούς υπότιτλους.

Είναι σύνηθες στους κόλπους της καλλιτεχνικής δημιουργίας να ανακυκλώνονται διάφορα μοτίβα, άλλες φορές επιτυχώς, και άλλες φορές όχι. Το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, τα στοιχεία της φύσης… Ένα από τα πιο δημοφιλή μοτίβα, λοιπόν, είναι και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Προϊόν της Καθολικής Εκκλησίας, η λίστα αυτή των 7 αμαρτημάτων χρησιμοποιήθηκε από το Δάντη στη «Θεία Κωμωδία», ή νεότερα από το David Fincher στο αριστουργηματικό φιλμ «Seven», ή ακόμα και… στις Επτά Θανάσιμες Πεθερές του Mega (#not).

Βέβαια, οι πιο γνωστοί χαρακτήρες manga στηριγμένοι στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, είναι δίχως άλλο τα Homunculi του Fullmetal Alchemist, κορυφαίας σειράς της ευρηματικής Hiromu Arakawa. Με το Seven Deadly Sins, ο συμπαθής Nakaba προσπαθεί να ανατρέψει αυτό το κατεστημένο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Βρισκόμαστε, για άλλη μια φορά, σε ένα μεσαιωνικό πλαίσιο, αυτό της μεγάλης Britania. Διάφορα βασίλεια την απαρτίζουν, μεταξύ αυτών το βασίλειο του Liones, βασίλειο με μεγάλη δύναμη ανά τους αιώνες. 10 χρόνια πριν την ιστορία μας, μία ομάδα ιδιαίτερων ατόμων με ξεχωριστές δυνάμεις, ονόματι «Nanatsu no Taizai» (δηλαδή, όπως σημειώθηκε και παραπάνω «Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα»), λέγεται πως προσπάθησαν να ανατρέψουν τη βασιλεία του Liones, για να νικηθούν τελικά από τους Ιερούς Ιππότες (Holy Knights) του και να χαθούν έκτοτε τα ίχνη τους.

Έλα που οι Ιεροί Ιππότες τελικά στήνουν ένα πραξικόπημα για να αιχμαλωτίσουν τη βασιλική οικογένεια και να επιβάλλουν το δικό τους τυραννικό καθεστώς. Αυτός είναι και ο λόγος που η ηρωίδα του manga, Elizabeth, γόνος της βασιλικής οικογένειας, αποφασίζει να το σκάσει και να αναζητήσει τα «Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα» και ειδικά τον αρχηγό τους, «Dragon’s Sin of Wrath» Meliodas -που ενσαρκώνει το αμάρτημα της Οργής- προκειμένου να επαναφέρουν τα πράγματα στη θέση τους. Άλλωστε, ποτέ δεν πείστηκε πως ήταν εκείνοι αυτοί που οφείλονταν στην καταστροφή πολλών χρόνων πριν.

Με συντροφιά του το γουρούνι που μιλάει Hawk, ο Meliodas ασκεί χρέη μπάρμαν στο κινούμενο κουτούκι Boar’s Hat. Όταν συναντιέται με την Elizabeth, αποφασίζουν από κοινού να αναζητήσουν τα υπόλοιπα 6 μέλη της ομάδας και, μαζί, να διασώσουν το βασίλειο που κινδυνεύει.

Η ΑΠΟΨΗ

Εντάξει, όσα ειπώθηκαν παραπάνω για την ιστορία ήταν πολύ επιγραμματικά , αλλά shounen είναι. Δεν μπορείς να πεις και πολλά: υπάρχει πληθώρα χαρακτήρων, συμμάχων ή ανταγωνιστών, συνεχής εναλλαγή τοποθεσιών, καταστάσεων, και plot elements. Αυτό που καλείται να εξετάσει ο αναγνώστης του είδους είναι, κατά βάση, αν όλα αυτά δένουν καλά μεταξύ τους.

Για το Nanatsu no Taizai, η απάντηση θα πρέπει να είναι θετική – όχι όμως απαλλαγμένη από αστερίσκους.

1. 1. Οι χαρακτήρες: Είναι πολλοί. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Το θέμα είναι η εντύπωση που θα σου κάνει ο καθένας. Προσωπικά, λατρεύω έναν προς έναν το πρωταγωνιστικό cast. Και είναι θετικό, κατ’ εμέ, που είναι αρκετοί και με αρκετά διαφορετικές και ενδιαφέρουσες ικανότητες ο καθένας, αλλά και τη δική τους προϊστορία που αποκαλύπτεται τμηματικά, καθώς εξελίσσεται η ιστορία, διατηρώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον. Και άλλωστε, δεν εμφανίζονται και όλοι μαζί, γεγονός που σε κρατάει σε εγρήγορση για την εμφάνιση του επόμενου «Θανάσιμου Αμαρτήματος» σε κάθε κεφάλαιο. Από την άλλη, υπάρχουν πολλοί κομπάρσοι, οι οποίοι συχνά-πυκνά συστήνονται ως δυνατοί αντίπαλοι και, αφού ηττηθούν, παραμένουν στην ιστορία, κάποιοι χωρίς να επιτελούν ιδιαίτερο ρόλο στην πλοκή. Αν και το character design γενικά είναι πρώτο, με τόσους ήρωες και τόσα ονόματα, μπορεί να χρειαστεί να ανατρέξεις σε προηγούμενα volumes για να θυμηθείς κάποιον ήρωα. Κάπου πάσχει, λοιπόν, ο Suzuki, στο να κάνει τους χαρακτήρες του – ακόμα και τους δευτερεύοντες – να μένουν στη μνήμη των αναγνωστών.
   2. Ο κόσμος: Στην αρχή, με αναφορές σε βασίλεια, κάστρα, πόλεις και χωριά, φαίνεται ότι ο Nakaba θα χτίσει έναν φανταστικό κόσμο, αντίστοιχα με ό,τι συμβαίνει στα περισσότερα shounen, και δη αυτά που διαδραματίζονται σε παρόμοια settings. Σύντομα όμως γίνεται αντιληπτό ότι, εκτός από κάποια σημεία-ορόσημα (όπως το Κάστρο Liones ή το Δάσος των Νεράιδων), οι υπόλοιπες τοποθεσίες υπάρχουν απλά για να έχουν κάπου οι χαρακτήρες να κοπανιούνται, χωρίς να χτίζουν έναν ενδιαφέροντα και ολοκληρωμένο κόσμο. Υπάρχουν, πάντως, πολλά στοιχεία που δίνουν ένα βάθος στον κόσμο του Nanatsu no Taizai, όπως για παράδειγμα η συνύπαρξη των ανθρώπων με διάφορα άλλα μυθικά πλάσματα όπως γίγαντες, νεράιδες, δαίμονες κ.ο.κ.

      

   3. Οι δυνάμεις: Αν και δεν περιβάλλονται από γνήσια πρωτοτυπία, ο τρόπος που εμφανίζονται και ο συνδυασμός τους με τους χαρακτήρες κάνει τις δυνάμεις των ηρώων του Nanatsu no Taizai πολύ ενδιαφέρουσες. Ο πρωταγωνιστής της ιστορία χρησιμοποιεί τη δύναμη Full Counter, επιστρέφει δηλαδή την επίθεση του αντιπάλου με πολλαπλάσια δύναμη. Κάθε μέλος των Επτά έχει στην κατοχή τους ένα ειδικό όπλο, που επιτρέπει την εκδήλωση των ικανοτήτων τους στο μέγιστο βαθμό: αυτά τα όπλα ονομάζονται Sacred Treasures και είναι διαφορετικά για τον καθένα.

Το σχέδιο, γενικά, διακρίνεται από μία καθαρότητα ευχάριστη στο μάτι. Δε σε μπερδεύει, καταλαβαίνεις τι βλέπεις. Και, όπως οφείλει κάθε shounen που σέβεται τον εαυτό του, οι μάχες είναι τίγκα στην ένταση και στην ευδιάκριτη ανταλλαγή χτυπημάτων, που δίνουν την αίσθηση της κίνησης στις χάρτινες φιγούρες.

Φυσικά, μεγάλο ατού της σειράς είναι το χιούμορ της. Μετρημένα σεξουαλικά αστεία με μικρές δόσεις fanservice, έξυπνες ατάκες από πνευματώδεις ήρωες όπως ο απέθαντος Ban, και πολλά ξεσπάσματα από το comic relief Hawk. Από την άλλη, σε αντίθεση με αρκετά άλλα manga της κατηγορίας, το συγκεκριμένο δε διστάζει να εντάξει έντονα στοιχεία romance, κάτι το οποίο δεν μπορώ να διελευκάνω αν προσθέτει ή αφαιρεί από την ιστορία.

Μία από τις μεγαλύτερες, πρόσφατες επιτυχίες του περιοδικού Weekly Shonen Magazine, πριν το παρουσιαζόμενο manga, ήταν το διάσημο Fairy Tail του Hiro Mashima. Η άμεση ανταπόκριση του κοινού στο νεότερο αδερφάκι του, το Seven Deadly Sins, οδήγησε στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του περιοδικού το 2013 να υπάρξει ένα crossover ανάμεσα στους δύο κόσμους, όπου ο κάθε δημιουργός ανέλαβε το σχεδιασμό του κομματιού που ανταποκρίνονταν στο έργο του συναδέλφου του. Μία έξυπνη κίνηση marketing, που έδωσε ακόμα περισσότερη ώθηση στο πόνημα του Suzuki.

Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά και στο blog του δημιουργού, ιδίως όσοι επιθυμείτε να εξασκήσετε τα ιαπωνικά σας.