Το να μεγαλώνεις είναι κάτι δύσκολο. Το σώμα σου δεν είναι ίδιο, τα προβλήματα σου πιο μεγεθυμένα και κυρίως δεν έχεις τις ίδιες αντοχές που έχεις όταν ήσουν νεώτερος. Η θνητότητα και η φθορά είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει τους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα σήμερα όπου οι ρυθμοί της καθημερινότητας δε βοηθούν τον μέσο άνθρωπο να έχει μία ήρεμη και φυσιολογική ζωή. Και αυτό είναι το θέμα με το οποίο θέλησε να ασχοληθεί η animated σειρά του Netflix Tear Along the Dotted Line (για τους ιταλομαθείς Strappare lungo i bordi) εμπνευσμένη από τα κόμικ του Ιταλού κομίστα Zerocalcare, μία σειρά που χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια ή κάποια εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορία, κατάφερε να δημιουργήσει μία από τις πιο όμορφες ιστορίες της τελευταίας δεκαετίας.
Πριν συνεχίσουμε ίσως θα ήταν σημαντικό να πούμε μερικά λόγια για τον εν λόγω καλλιτέχνη. Ο Zerocalcare είναι μία πολύ ξεχωριστή φιγούρα στην ιταλική σκηνή των κόμικς. Το ψευδώνυμό του σημαίνει zero limescale και είναι εμπνευσμένο από μία διαφήμιση για… καθαριστικό τουαλέτας. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα ριζοσπαστική προσωπικότητα με πολλές δουλειές του να έχουν έντονο πολιτικό λόγο όπως το κόμικ Kobane Calling (μέρος του οποίου είδαμε και στα ελληνικά από τις σελίδες του Μπλε Κομήτη) ένα εικονογραφημένο ρεπορτάζ για το ταξίδι του στο Συριακό Κουρδιστάν και τη σύρραξη μεταξύ των δημοκρατικών δυνάμεων της Ροζάβα και των δυνάμεων του Ισλαμικού κράτους. Τα κόμικ του χαρακτηρίζονται από έναν έντονο κοινωνικό προβληματισμό, απομακρυσμένο από βερμπαλισμούς και ηθικολογίες. Οι ιστορίες του Zeorcalcare αφορούν απλούς καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι κάθε μέρα με τη δυσκολία της καθημερινής ζωής. Και όλα αυτά συνοδευόμενα με ένα κυνικό χιούμορ που πολλές φορές σχηματίζει ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη του θεατή. Το Tear Along the Dotted Line δεν είναι η πρώτη του δουλειά εκτός των κόμικς, όμως ήταν η πρλωτη του εμφάνιση στο Netflix που τον έκανε έναν απ’ τους δημοφιλέστερους κομίστες της περιόδου. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει η ιστορία “Στον Μακαρίτη Αϊ-Βασίλη” από τις εκδόσεις Polaris και πρόσφατα Το βάραθρο, η μαύρη τρύπα του νόμου 41bis από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών, το οποίο αφορά το εκδικητικό καθεστώς κράτησης 41bis και την περίπτωση του αναρχικού πολιτικού κρατούμενου Alfredo Cospito.
Η σειρά ακολουθεί τον χαρακτήρα του Zero, το alter ego του δημιουργού. Ο Zero είναι ένας κοινωνικά αγχώδης κομίστας που έχει πατήσει τα 30 και ακόμα δεν έχει καταλάβει πώς ακριβώς λειτουργεί η ζωή. Οι μόνοι του φίλοι είναι η κολλητή του η Sarah, η οποία ονειρεύεται εδώ και χρόνια να γίνει δασκάλα και ο Secco που παράτησε το σχολείο, βιοπορίζεται παίζοντας διαδικτυακό πόκερ και έχει εθισμό στο παγωτό. Ο Zero καταφεύγει συχνά για βοήθεια στη συνείδησή του, την οποία φαντασιώνεται σαν ένα γιγάντιο αρμαντίλλο, χωρίς θεαματικά αποτελέσματα. Μέσα από τα επεισόδια βλέπουμε τα καθημερινά προβλήματα του Zero και πώς προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μία Ρώμη που γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο αποξενωμένη, μέχρι που ένα αναπάντεχο συμβάν θα ταρακουνήσει τη ζωή του. Η σειρά αναμιγνύει τη φαρσοκωμωδία, την κοινωνική σάτιρα και το δράμα εναλάσσοντας το γέλιο με κάποιες πολύ έντονες σκηνές, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε ξαφνικά mood switch. Το προσωπικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο καθώς ο Zerocalcare καρπώνεται όχι μόνο το σενάριο αλλά και πολλά από τα τεχνικά σημεία της ιστορίας. Με εξαίρεση το τελευταίο επεισόδιο, δανείζει τη φωνή του σε όλους τους χαρακτήρες με εξαίρεση την αρμαντίλλο-συνείδησή του. Αλλά και η ιστορία έχει έναν προσωπικό τόνο. Βλέπουμε έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί μέσα από την τέχνη του να μιλήσει για τα απλά καθημερινά πράγματα που τον απασχολούν. Το ιδιαίτερο κυνικό του χιούμορ πηγάζει από πράγματα καθημερινά με τα οποία ο θεατής μπορεί εύκολα να ταυτιστεί.
Δείτε επίσης
Το Tear Along the Dotted Line είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας μίας οικείας φιγούρας. Οι χαρακτήρες του του είναι γεμάτοι ελαττώματα και αποτυχίες. Ο πρωταγωνιστής όμως, γνωρίζει ότι η αποτυχία είναι και αυτή ένα κομμάτι της ζωής και ίσως μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα. Και όσο μεγαλώνεις τόσο μαθαίνεις να ζεις και να πορεύεσαι με αυτό.
Έχουμε μιλήσει και παλιότερα για την ανάγκη μίας ψυχοθεραπευτικής τέχνης και είναι ενθαρρυντικό πως πολλοί καλλιτέχνες ορμώμενοι από τις δικές τους δυσκολίες της ζωής αποφασίζουν να κάνουν μία τέχνη η οποία μπορεί να είναι προσωπική αλλά όχι ιδιωτική. Η ζωή είναι δύσκολη και η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει και έτοιμες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Ιστορίες όπως το Tear Along the Dotted Line έρχονται για να μιλήσουν ακριβώς για αυτό το πράγμα. Κανένας δεν ξέρει τι κάνει και κανένας δεν ξέρει ποιος είναι ο σκοπός του σε αυτή τη ζωή. Όμως μπορούμε μέσα από αυτή τη δυσκολία να αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Και μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία ευτυχώς θα υπάρχουν καλλιτέχνες σαν τον Zerocalcare που χωρίς να χρησιμοποιούν ηθικά διδάγματα θα καταφέρουν μέσα από την απλότητά τους αυτό που λίγοι καλλιτέχνες μπόρεσαν να καταφέρουν: να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Περισσότερος Zerocalcare
Tear Along the Dotted Line- Υπάρχει ζωή μετά τα 30;
Το να μεγαλώνεις είναι κάτι δύσκολο. Το σώμα σου δεν είναι ίδιο,…
Zerocalcare και η μαύρη τρύπα του ακροδεξιού ποινικού συστήματος
Για το εκδικητικό καθεστώς κράτησης 41bis και την περίπτωση του αναρχικού πολιτικού…
Χριστούγεννα… αλλιώς – Eπτά διαφορετικές προτάσεις comics για τις γιορτές
Κάθε Χριστούγεννα βρίσκουμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα ξεσκαρτάρισμα και να καλύψουμε…
