Η ανθρωπότητα πέθανε. Σχεδόν. Η ελπίδα της θάφτηκε στα συντρίμμια μίας πυρηνικής λαίλαπας που άφησε πίσω του ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, στο οποίο κυριαρχούν τιτάνια τέρατα που ονομάζονται Χαέδρες (και θυμίζουν τα σκουλήκια της άμμου του σύμπαντος του Dune). Ορισμένοι θύλακες ανθρώπινων κοινοτήτων έχουν καταφέρει να επιβιώσουν, όμως με βεβαιότητα οδηγούνται κι αυτοί προς τον αφανισμό. Οι ήρωες της Γης έχουν πεθάνει μαζί της. Όλοι. Εκτός από μία! Την Wonder Woman! Την ηρωίδα που κατάφερε να επιβιώσει, επιστρέφοντας από έναν ύπνο αιώνων, δικαιώνοντας τον χρησμό της μητέρας της:
«Επέλεξα αυτό το μέρος, βαθιά κάτω από το κέλυφος του κόσμου κι αυτόν τον πηλό για να σε κάνω δυνατή. Αρκετά δυνατή, ώστε να μην μπορεί να σε βλάψει ποτέ κανείς. Και μια μέρα, οι δυνάμεις αυτού του κόσμου θα παύσουν να υπάρχουν. Το εύθραυστο άδραγμά τους στη γη μας θα θρυμματιστεί σαν γυαλί. Μα εσύ θα συνεχίσεις να ζεις. Θα είσαι ασφαλής.»
Όμως, η Wonder Woman ξυπνάει σε ένα άγνωστο σε αυτήν χρόνο. Δεν μπορεί να ανακαλέσει καμία μνήμη που να εξηγεί πώς οδηγήθηκαν σε αυτόν τον όλεθρο η Γη και η ανθρωπότητα. Και μολονότι οι επιζώντες επιχείρησαν να την εξαπατήσουν και να την εκμεταλλευτούν, εκείνη -χωρίς δεύτερη σκέψη- υποσχέθηκε ότι θα τους προστατεύσει. Παρά τις προειδοποιήσεις για την αναξιότητα της ανθρωπότητας, στο κέντρο ενός γηπέδου γεμάτο επιζώντες που είχαν μαζευτεί για να την δουν να υποφέρει, υποσχέθηκε ότι θα πολεμήσει γι’ αυτούς, προκειμένου να επιβιώσουν ως είδος και να ευημερήσουν ξανά. Και έτσι η ανθρωπότητα βρήκε στο πρόσωπό της μία μεσσιανική φιγούρα, μία ισχυρή, ανιδιοτελή και θαρραλέα πολεμίστρια, μία θεά που ορκίστηκε να τους οδηγήσει στο νησί στο οποίο γεννήθηκε (στη δική της Γη της Επαγγελίας) με σκοπό να τους σώσει απ’ την τραγική τους μοίρα.
Οι θεολογικού τύπου αναφορές της ιστορίας του Daniel Warren Johnson αναμειγνύονται με sci–fi τόπους σε ένα post–apocalyptic περιβάλλον που παραπέμπει στους κόσμους του Mad Max και του Dune κι όλα αυτά τοποθετούνται στο ευρύτερο υπερηρωικό σύμπαν της DC! Με πρωταγωνίστρια την Wonder Woman, στην αυτοτελή ιστορία «Νεκρή Γη» του imprint DC Black Label, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά σε μεγάλο σχήμα απ’ τις εκδόσεις Οξύ, ο Daniel Warren Johnson έκανε το εμφατικό ντεμπούτο του στο υπερηρωικό σύμπαν της DC, αφήνοντας το στίγμα του σε μία ιστορία instant classic στη σχέση δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας και υπερηρώων. Είχε προηγουμένως κάνει αίσθηση στην Image Comics με τους τίτλους «Murder Falcon» και «Extremity», αλλά δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα κατάφερνε τόσο πειστικά να μεταφέρει το προσωπικό του ύφος σε ένα δεδομένο υπερηρωικό σύμπαν με τις ιδιαιτερότητες της DC (ή της Marvel).
Ιδιαίτερη προσοχή αξίζει και το σχέδιο του Daniel Warren Johnson, το οποίο στην πρώτη ματιά μοιάζει ανοίκειο στους/στις fans της DC, όμως γρήγορα πείθει για τον λειτουργικό του ρόλο στην ιστορία. Σκοτεινό και βρώμικο, χωρίς έμφαση στις λεπτομέρειες των ανθρώπινων σωμάτων και εκφράσεων, το σχέδιο του Johnson επιδιώκει την ανάδειξη του δυστοπικού περιβάλλοντος που εικονογραφείται πελώριο και απειλητικό μπροστά στις μικρής κλίμακας ανθρώπινες (και θεϊκές) φιγούρες. Η συνεργασία του με τον χρωματιστή Mike Spicer ενισχύει περαιτέρω την ατμόσφαιρα του κόμικ, με τα χρώματα -άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε έντονα και επιβλητικά- να προσδίδουν βάθος και ζωντάνια στην αφήγηση. Ιδιαίτερα εντυπωσιακές είναι και οι σκηνές δράσης, οι οποίες όμως, δεν μονοπωλούν την αφήγηση, η οποία εστιάζει στον ατμοσφαιρικό αργό ρυθμό ενός θρίλερ.
Είναι βέβαιο ότι αν δεν υπήρχε το DC Black Label imprint, ο Johnson δεν θα είχε ποτέ αυτήν την ελευθερία να αναπτύξει τις ιδέες του, οι οποίες αντίστοιχα, δεν θα ήταν εξίσου πειστικές εάν έπρεπε να ακολουθήσουν τους κανόνες του continuity και του αχανούς multiverse που έχει μετατραπεί σε μάστιγα των σύγχρονων υπερηρωικών comics. Γιατί πώς θα μπορούσε ένας συγγραφέας να σοκάρει το αναγνωστικό κοινό που αντικρίζει νεκρό στις πρώτες σελίδες της ιστορίας, τον Batman, εάν υπήρχε ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτός να επιστρέψει διαμέσου του multiverse; Όχι. Αυτοτελείς ιστορίες και απόλυτη ελευθερία στην διαχείριση όλων των χαρακτήρων του υπερηρωικού σύμπαντος! Χωρίς περιορισμούς ούτε στο σχεδιαστικό στυλ, ούτε στα αφηγηματικά μέσα. Μόνον έτσι θα έχουμε ελπίδες να διαβάζουμε ιστορίες που δεν αναμασούν τις ίδιες και τις ίδιες ιδέες. Μόνον έτσι θα γράψει κι αυτή η γενιά δημιουργών, κόμικς που θα θεωρούνται κάποτε κλασσικά. Μία τέτοια περίπτωση είναι η «Νεκρή Γη».
