Το Φανταστικό σε όλες του τις όψεις δεν είναι ξένο στα comics. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν αισθανθεί σαν το σπίτι τους σχεδιάζοντας ιστορίες high fantasy, είτε πρωτότυπες είτε διασκευές από κλασικά (ή όχι) βιβλία του είδους.
Ωστόσο το Fantasy, στον πυρήνα του, ήταν ένα είδος πάντα συντηρητικό και ένα από τα βασικά του υποείδη, το sword and sorcery (που σε πολλά σημεία του ταυτίζεται, αδίκως ή όχι, με το high fantasy) στην σχεδόν 50χρονη ιστορία του, έχει τη μερίδα του λέοντος σε ιστορίες που διαιωνίζουν στερεότυπα, κλισέ και κουραστικά tropes.
Την ίδια στιγμή είναι και δύσκολο να ξεφύγει κανείς από αυτά τα κλισέ. Τα ερμηνευτικά του εργαλεία έχουν αυτοματοποιηθεί και διαχυθεί μαζικά, με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο για το κοινό να πει τις δικές του ιστορίες χρησιμοποιώντας τα ως βάση, ωστόσο όταν ουσιαστικά οι ίδιες ιστορίες λέγονται ξανά και ξανά, είναι δύσκολο να διαφανεί κάποια πρωτοτυπία ανάμεσα τους. Πολλές παρωδίες έχουν υποδείξει αυτό το στοιχείο, αναπαράγοντας το βέβαια και οι ίδιες.
Δεν είναι παράξενο άλλωστε. Είναι τελικά μια προσπάθεια και δική μας μέσω άλλων μέσων (RPG tabletop games πχ*) να πούμε τις ιστορίες που ξέρουμε αλλιώς, τις ίδιες τελικά ιστορίες με τις οποίες μεγαλώσαμε με μια δική μας προσθήκη, ανάλογα το αφηγηματικό ταλέντο του καθενός. Αυτός ήταν και ο λόγος που αγαπήθηκε τόσο το A Song of Fire and Ice, γιατί προσπάθησε να πει μια πολύ πιο σκοτεινή και αληθινή ιστορία σε έναν κόσμο φαντασίας.
Το The Last God του Phillip K. Johnson, ένα comic της Black Label της DC, είναι μια high/ epic fantasy, με ίσο αριθμό sword and sorcery στοιχείων, απόπειρα να κάνει ακριβώς αυτό: να πάρει τα αυτοματικοποιημένα σχεδόν χαρακτηριστικά του είδους και να πει πως οι ιστορίες με τις οποίες μεγαλώσαμε είναι τελικά ψέματα. Όχι παραμύθια που διδάσκουν, αλλά μυθεύματα που συσκοτίζουν και αποκρύπτουν.
Πως δεν υπάρχουν ήρωες, αλλά άνθρωποι που τελικά λύγισαν κάτω από το βάρος των λαθών τους. Πως δε υπάρχουν πράξεις που έγιναν μόνο καλοσύνη ή γενναιότητα, αλλά μόνο για το συμφέρον ανθρώπων, τάξεων και κυριάρχων. Πως, τελικά, η Ιστορία και οι ιστορίες που λέμε για αυτή, είναι όλες υλιστικές στη βάση τους. Και αυτό το κάνει με δράκους, τέρατα, σπαθιά και μαγεία.
Καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να φωτιστούν όλες οι πλευρές των δύο παράλληλων ιστοριών, του αρχικού ταξιδιού μιας ομάδας ηρώων να σταματήσουν τον τελευταίο θεό και να σώσουν τον κόσμο, και της μελλοντικής απρόθυμης συντροφιάς που ακολουθεί τα χνάρια κατά την επανεμφάνιση του εχθρού, πολλά χρόνια μετά τη φαινομενική επιτυχία των πρώτων.
Αυτή η δυαδική αφήγηση και η χρονική ασυμφωνία εντείνει τις συλλογιστικές πίσω από δύο κατά τα άλλα σκοτεινές αλλά όχι απρόσμενες ιστορίες. Το μέλλον καθιστά σαφής την αποτυχία του παρελθόντος, την προδοσία των ελπίδων και των ονείρων, της πίστης και του αγώνα των νέων γενιών. Στις πλάτες αυτών πέφτει να διορθωθούν τα λάθη και τα θύματα των θηριώδη εγκλήματα που έγιναν «για το ευρύτερο καλό» να βρουν δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα, το παρελθόν φωτίζει την κοινοτυπία του μέλλοντος, τις καλές προθέσεις με τις οποίες είναι σπαρμένος ο δρόμος για την κόλαση, τους συμβιβασμούς και, τελικά, την ματαιότητα μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται, αφού δεν ανατρέπεται.
Το Τhe Last God υπάρχουν σκλάβοι, ρατσισμός και αδικία, όχι σε κάποια σκοτεινά σοκάκια, κρυμμένα. Αντίθετα είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του κόσμου, τα οποία οι ήρωες του παρελθόντος πάλεψαν να προφυλάξουν. Σε αυτά βάσισαν αργότερα τη δική τους εξουσία, για να τη δουν να ανατρέπεται από τα ψέμματα τους. Αυτά προσπαθούν οι ήρωες του μέλλοντος να αλλάξουν, για να ξανακάνουν ίσως τα ίδια λάθη, αν δεν αλλάξουν όχι μόνο τον τρόπο που πολεμούν, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό ενώ πολεμούν.
Ο τρομακτικός και σκοτεινός κόσμος του Phillip K. Johnson είναι ολοζώντανος και γεμάτος από τους δικούς του θρύλους, παραδόσεις, ιστορίες, ακόμα και θεολογία. Τα αναλυτικά bonus στο τέλος κάθε τεύχους φροντίζουν για αυτό. Όμως αυτό που δίνει πραγματικά αίμα στις φλέβες του κόσμου είναι το πανέμορφα πνιγηρό και προσγειωμένο, παρά τις επικές του υπερβολές, σχέδιο του Ιταλού Riccardo Federici.
O Riccardo Federici, έχοντας μια πολύ καλύτερη ιδέα ανατομίας από ότι οι περισσότεροι σχεδιαστές του φανταστικού, γνωρίζει πότε πρέπει να δείξει λεπτομέρια και πότε να αφήσει την ασάφεια να δημιουργήσει ένα οπτικό μυστήριο, που ταιριάζει με τα horror στοιχεία που ενυπάρχουν στο The Last God. Την ίδια στιγμή όμως εκεί που πραγματικά διαπρέπει είναι στον ρυθμό της καθαρά ανθρωποκεντρικής του δράσης. Καταφέρνει να δώσει όλη το βάθος, την αγωνία και τον φόβο των πρωταγωνιστών του, υπογραμμίζοντας τη συναισθηματική τους κατάσταση όταν η βία κορυφώνεται. Ενδιαφέρεται για αυτό που δείχνει και όχι απλά και μόνο για το θέαμα.
Σε αυτό βέβαια τον βοηθά πολύ και η εξαιρετική δουλειά τoυ πνιγηρού, ρεαλιστικού χρώματος του Sunny Gho. Αμφότερων η δουλειά φαίνεται επηρεασμένη από 80s απεικονίσεις και κυρίως το Heavy Metal, ωστόσο είναι πολύ πιο προσεγμένη, οικεία και προσεγγίσιμη από τις υπερβολές εκείνης της δεκαετίας. Την ίδια στιγμή το lettering του Tom Napolitano αξίζει εύσημα γιατί αρνείται τους πειρασμών των ξωτικίσιων καμπυλών και της φιοριτούρας και μένει στο πνεύμα των υπολοίπων.
Ο πλούσιος κόσμος του Cain Anuun και ο τελευταίος θεός που τον απειλεί είναι μια πανέμορφη ιστορία θανάτου, απελπισίας και προδοσίας. Ακόμα και αν τελικά σωθεί. Σημασία έχει που τα σπαθιά μαύρισαν και η απογοήτευση που κυριαρχούσε μέσα μας βρήκε μία από τις πιο πλατιές λεωφόρους που έχουν τα comic στη διάθεση τους για να φτάσουν το κοινό.
- Η αναφορά των RPG δεν ήταν τυχαία, η DC θα εκδώσει και ένα σχετικό βιβλίο DnD για τον κόσμο του Last God…
