Γιατί οι R-rated ταινίες με υπερήρωες είναι εκ φύσεως ρεβιζιονιστικές
Αφού το Deadpool απέφερε και συνεχίζει να αποφέρει πολλά χρήματα, ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται τι σημαίνει αυτό για τα υπόλοιπα κόμικς. Αν μια R-rated ταινία, με υπερβολικά βίαιες σκηνές και με βρισιές μπορεί να τα πάει τόσο καλά, τότε και άλλες ταινίες όπου πρωταγωνιστούν σταυροφόροι με κάπες θα είχαν εξίσου μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης του Guardians Of The Galaxy, James Gunn φοβάται ότι ο κόσμος θα παρερμηνεύσει την επιτυχία του Deadpool πιστεύοντας πως η επιτυχία του έγκειται στον χαρακτηρισμό της ως R-rated και όχι στην πρωτότυπη προσέγγιση του υπερήρωα. Σύντομα ανακοινώθηκε ότι θα κυκλοφορήσει ένα R-rated “Director’s Cut” της ταινίας Batman V Superman: Dawn Of Justice, γεγονός που υποδηλώνει ότι υπήρχε περισσότερη μαυρίλα και βία (και πιθανώς περισσότερες βρισιές) στην ιστορία δύο χαρακτήρων που φαινομενικά απευθυνόταν σε παιδιά.
Απευθύνονται όντως σε παιδιά; Στο Birth.Movies.Death, ο Devin Faraci έγγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο που καλύπτει την ιστορία των κόμικς με υπερήρωες και πώς έχει αντιμετωπιστεί από το ενήλικο κοινό στο παρελθόν. Καταγράφοντας την προέλευση των χαρακτήρων στα funnybooks για παιδιά, αλλά και για μεγαλύτερους που τα διάβαζαν, ο Faraci εξετάζει τι σημαίνει όταν αυτά τα είδωλα της παιδικής ηλικίας που συμβολίζουν την ευπρέπεια και τη δύναμη χρησιμοποιούνται σε ώριμα πλαίσια. Η απάντηση: όταν γίνεται με ωραίο και σωστό τρόπο, είναι υψηλόφρονες άνθρωποι που επανεξετάζουν με νηφαλιότητα τι είναι αυτό που αγαπούν οι άνθρωποι (πραγματικά, ενδόμυχα) σε αυτό το είδος, ενώ παράλληλα το διαστρεβλώνουν κρατώντας έναν καθρέφτη που δείχνει τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Όπως λέει ο Faraci , υπάρχουν παραδείγματα για αυτή τη R-rated σειρά με υπερήρωες, αλλά συνήθως συνοδεύεται με μια προειδοποίηση:
Έχουν προηγηθεί πολλές ιστορίες με υπερήρωες που έχουν χαρακτηριστεί R-rated, λόγω ελλείψεως κάποιου άλλου όρου. Η Marvel είχε μια ολόκληρη σειρά, το Max, που ήταν αφοσιωμένη σ’ αυτό. Πολλές R-rated ιστορίες με υπερήρωες ήταν καλές, αλλά ελάχιστες ήταν εξαιρετικές. Όλες μοιράζονται ένα χαρακτηριστικό: την αποδόμηση.
Ο Faraci εξετάζει τα τρία μεγαλύτερα κόμικς που μεταμόρφωσαν το είδος του υπερήρωα προσεγγίζοντας μια ενήλικη μορφή: το Miracleman (επίσης γνωστό και ως Marvelman), το Watchmen του Alan Μoore, και το The Dark Knight Returns του Frank Miller. Εξετάζοντας ενδελεχώς τι σημαίνει το καθένα και τις εποχές στις οποίες δημιουργήθηκαν, ο Faraci αποδεικνύει ότι το καθένα δομήθηκε πάνω σε ό,τι είχε ήδη δημιουργηθεί: Τα έργα του Μoore γείωσαν τους υπερήρωες αλλά μόνο από μια σταθερή αντίληψη του τι σήμαινε για τους ανθρώπους και μια σίγουρη αγάπη για την απλοϊκή γοητεία τους. Ο Miller επέλεξε να αντικρούσει τον Batman όπως τον υποδύθηκε ο το βυθίζοντας τη DC universe στη σύγχρονη Αμερική, όπου οι υπερήρωες μπορούν να γίνουν πολιτικές μαριονέτες και/ή φασιστικά σύμβολα. Όλα αναπτύχθηκαν με πολλή σκέψη και με ευλάβεια σε ό,τι είχε προηγηθεί και χρησιμοποιήθηκαν για να εξεταστεί μια πολυεπίπεδη προσέγγιση στη νοοτροπία της κοινότητας με τις κάπες.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που λειτουργεί ως αλφαβητάρι στη συζήτηση για τα κόμικς που απευθύνονται σε ενήλικες υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων. Αυτός ο τυφώνας ταινιών R-rated με υπερήρωες είναι έτοιμος να γεμίσει με νέες απόπειρες επανεξέτασης των εκφράσεων από ψυχολογική σκοπιά; Ή απλώς αφαιρούν τους παιδικούς χαρακτήρες από τα παιδιά που τους εξιδανικεύουν ελπίζοντας σε μεγάλες εισπράξεις; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.
Άρθρο:Rob Dean στο avclub
Μετάφραση για το Smassing Culture: Άννα-Μαρία Χατζηστυλιανου
About the Authors
Related Posts
Falcon and the Winter Soldier – Όταν η αντίδραση κρύβεται πίσω από ένα μαύρο πρόσωπο →
Wandavision- Τη χρειαζόμασταν αυτή τη σειρά →
Transformers – Πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια σου… →
