Οι εικόνες μιας παρέας νεών που παρακολουθεί μια μουσική συναυλία (και η χρήση ναρκωτικών που συχνά συνοδεύει αυτούς τους χώρους) είναι κάτι που όλοι έχουμε, με τον έναν (ως συμμετέχοντες) ή τον άλλον (ως θεατές) τρόπο βιώσει. Πρόκειται για μια αρκετά κοινότυπη εικόνα και κανονικά δε θα μας απασχολούσε. Ωστόσο, στο 10 To Go από τις πάντα ανατρεπτικές και ιδιαίτερες Εκδόσεις του Κάμπου, η εικονογραφία αυτή γίνεται αφορμή για μια ιδιαίτερη ματιά στο κόμικ ως μέσο Τέχνης, και μάλιστα στο απόγειο των μεταμοντερνιστικών του ιδιοτήτων.
Το 10 To Go, μια ιδέα του Μέλανδρου (Γκάνα), είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ακριβώς αυτό που περιγράφηκε. Παρόλα αυτά, ακριβώς η μεταφορά αυτής της μη αφηγηματικής εμπειρίας στα καρέ ενός κόμικ έχει μια διπλή ιδιότητα: αφενός εκμηδενίζει την απόσταση μεταξύ του αναγνώστη και των χαρακτήρων και αφετέρου, με την αβαθή της ανιστορικότητα, εξοβελίζει τον χρόνο σε κάποια εξωκειμενική διάσταση, καταφέρνοντας έτσι να ενδύσει την εμπειρία την οποία μεταφέρει με μια καθαρά διονυσιακή διάσταση, μια συγχρονική υπερπραγματικότητα αλλά και να προσομοιάσει την κατάσταση υπερ/υπό -αίσθησης των ναρκωτικών.
Όσον αφορά το πρώτο μέρος, ο μηδενισμός της απόστασης στηρίζεται με μεγάλο βαθμό στη διττή κοινοτυπία (συμμετέχων/θεατής) της εμπειρίας των μουσικών φεστιβάλ που παρακολουθεί ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας. Παράλληλα, η απροθυμία του δημιουργού να τοποθετήσει έναν κεντρικό ήρωα αφαιρεί από τον αναγνώστη την κυρίαρχη οπτική η οποία θα μπορούσε να καθοδηγήσει το βλέμμα του. Αυτό δεν του προσφέρεται ούτε από το σκηνοθετικά χτίσιμο των καρέ, το μοντάζ του κόμικ, το οποίο είναι πολυπρισματικό και συνεχώς διασπόμενο. Έτσι ο αναγνώστης καλείται, ούτε λίγο ούτε πολύ, να μετακινηθεί μόνος του στον χώρο του κόμικ, βάσει των δικών του βιωμάτων, κάτι που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την οικειότητα με την γραφή αλλά και το περιβάλλον, τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του κόμικ.
Έτσι ο αναγνώστης γίνεται, χωρίς να το καταλαβαίνει και ο ίδιος, συνδαιτημόνας και ακροατής, μοιράζεται δηλαδή κοινωνικές, κινητικές και ηχητικές εικόνες με τους χαρακτήρες του κόμικ. Αυτή η αίσθηση παρέας είναι τελικά που κάνει αυτό το μικρό σε μέγεθος κόμικ ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο. Αυτή η αξιοποίηση όλων των μεταμοντέρνων χαρακτηριστικών της τέχνης, με ένα ευχάριστο πρόσημο, είναι μια αξιέπαινη υπενθύμιση των δυνατοτήτων του μέσου των κόμικ, ειδικά όταν, παρόλη την μαζική του παραγωγή, δε στοχεύει (μόνο) στην εμπορικότητα.
Επιπρόσθετα, η καθαρή κυριαρχία του Τώρα επιτυχγάνεται όχι μόνο με την ασάφεια των χρόνων στο δοσμένο κείμενο, αλλά και με το ίδιο το σχέδιο, με τις οριακά δισδυάστες, ασαφείς γραμμές του και την λιτή του γεωμετρία. Το σχέδιο του Νanco, εφοδιασμένο με μια θεατρική απλότητα, παρότι ορίζεται με πλαίσιο, γίνεται όχι όχημα, αλλά χώρος στον οποίον το βλέμμα ταξιδεύτει (σχετικά) ανεμπόδιστο.
Παράλληλα βέβαια, σαν κάθε μεταμοντέρνο (μη) αφήγημα, στην γενικότητα του 10 To Go έρχονται να αντιπαρατεθούν στοιχεία που διεκδικού ν την εξατομίκευση, και μπορεί να ξενίσουν πολλούς. Το ζήτημα της αργκούς της ναρκοκουλτούρας (λέξη που χρησιμοποιείται με πολύ επιφύλαξη) είναι ζήτημα ταυτότητας της συγκεκριμένης κατάστασης και στοιχείο ρεαλισμού στο δοσμένο περιβάλλον. Επιπλέον, ο σποραδικός χρωματισμός του Gemo εστιάζει σε κατεξοχήν αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν το γούστο (βαφή μαλλιών, μπαντάνες, μπλουζάκια), εντείνοντας αυτή την υποβόσκουσα αγωνία του ανθρώπου να ξεχωρίζει και ταυτόχρονα να ανήκει.
Επιλογικά, το 10 To Go μπορεί να μην κεντρίσει την προσοχή σας με την πρώτη, είναι όμως μια εμπειρία που την έχετε (ξανα)ζήσει. Αν όχι, μήπως είναι ευκαιρία;
