Κυκλοφόρησε (επιτέλους!) στα ελληνικά το νέο τεύχος Αστερίξ, με τίτλο «ο Πάπυρος του Καίσαρα». Πρόκειται για το 36ο τεύχος της σειράς με τον πασίγνωστο Γαλάτη και το δεύτερο από την ομάδα των νέων δημιουργών, των Ντιντιέ Κόνραντ (σχέδιο) και Ζαν-Υβ Φερί (σενάριο), μετά από το τεύχος του 2013, «ο Αστερίξ στους Πίκτους». Το νέο τεύχος αποτελεί απόδειξη, αν μη τι άλλο, ότι η κλασική σειρά δεν έχει εξαντληθεί και ότι μπορεί να ανανεώνεται διαρκώς, πιάνοντας σύγχρονα ζητήματα μέσα στο αγαπημένο πλαίσιο των ανυπόταχτων Γαλατών και του αγώνα τους ενάντια στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Στη νέα ιστορία, βρίσκουμε τον Καίσαρα να ανησυχεί για την υστεροφημία του και για τον αντίκτυπο που έχει πάνω της η αδυναμία του να κατακτήσει το σύνολο της Γαλατίας. Καθώς γράφει τη βιογραφία του και συγκεκριμένα το κεφάλαιο για τον πόλεμο με τους Γαλάτες (το “De Bello Gallico”), θα δεχθεί την πρόταση του επικοινωνιολόγου του, Κάιους Προμότιους, να αφαιρέσει το κεφάλαιο που αναφέρεται στους ανυπότακτους και να αλλοιώσει ελαφρά την ιστορία. Ενώ το βιβλίο κυκλοφορεί και ξεκινά η εκστρατεία προώθησης του, το μυστικό θα διαρρεύσει χάρη σε ένα σκλάβο-γραφιά που κυκλοφορεί παράνομα το κεφάλαιο, δηλώνοντας την αλληλεγγύη του με το γαλατικό λαό. Ο πάπυρος πέφτει στα χέρια του λουτετιανού δημοσιογράφου, Πολεμίξ, ο οποίος είναι αποφασισμένος να αποκαλύψει την αλήθεια, καταφεύγει στο χωριό των ανυπότακτων για να προστατευθεί από τους Ρωμαίους διώκτες του. Εκεί θα βρει άσυλο και θα προσπαθήσει να ενισχύσει τις φιλοδοξίες του αρχηγού, Μαζεστίξ για να τον βοηθήσει να δημοσιοποίησει τον πάπυρο αλλά θα συναντήσει την επιμονή των Γαλατών στην προφορική παράδοση τους και την απαξίωση τους για τα γραπτά.
Το σενάριο αντλεί, όπως είναι προφανές, την έμπνευση του από τον ιδρυτή των Wikileaks, Τζουλιάν Ασσανζ αλλά και από τον Έντουαρντ Σνόουντεν που αποκάλυψε το σχέδιο παρακολούθησης εκατομμυρίων πολιτών από την NSA. Φοβούμενος την καταδίκη τους στις ΗΠΑ, κατέθεσε αίτηση ασύλου σε πολλές χώρες ενώ προς το παρόν ζει στη Ρωσία σε άγνωστη τοποθεσία. Αντίστοιχα, ο Πολεμίξ ,προσπαθώντας να γλυτώσει από την πανταχού παρούσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, θα βρει σωτηρία στο γαλατικό χωριό, δίπλα στους ήρωες που θαυμάζει εξ όσων διάβασε στο κείμενο του Καίσαρα. Ο ίδιος θα μιλήσει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, για τη σημασία της ελευθερίας του Τύπου ενώ ψάχνει διαρκώς το επόμενο «λαυράκι», γεγονός που θα τον εκθέσει σε κίνδυνο, καθώς οι Ρωμαίοι δεν μοιράζονται τις ανησυχίες του. Η δημοσιογραφία και τα νέα μέσα επικοινωνία έχουν την τιμητική τους σε όλη την ιστορία, είτε μέσα από τα μάτια της παραδοσιακής γαλατικής κοινωνίας που προσπαθεί να καταλάβει τη μανία με το γραπτό λόγο είτε μέσα από τους εκσυγχρονιστές Ρωμαίους που στρέφονται (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) στα περιστέρια ως νέο μέσο επικοινωνίας.
Η σχέση εκσυγχρονισμού-παράδοσης και η ευφυής σάτιρα αμφότερων των πλευρών είναι ένα συνηθισμένο θέμα στα κόμικ του Αστερίξ και ο Πάπυρος του Καίσαρα συνεχίζει με επιτυχία σε αυτή την παράδοση, επηρεασμένος από την εποχή του διαδικτύου και του αγώνα για πραγματικά ανεξάρτητη ενημέρωση. Μαζί με όλα αυτά, δεν λείπουν τα κλασικά στοιχεία της σειράς, οι καβγάδες των Γαλατών, τα αγριογούρουνα, οι τρομοκρατημένοι Ρωμαίοι που φρουρούν το χωριό και βέβαια οι κλασικοί πρωταγωνιστές, ο Αστερίξ, ο Οβελίξ, ο Πανοραμίξ κλπ. Η ιστορία φέρνει τους ήρωες μας ακόμα μία φορά (μετά από το «ο Αστερίξ και οι Γότθοι») στο δάσος των Καρνούτων και παρουσιάζει παλιούς δρυΐδες φίλους αλλά και το δάσκαλο του Πανοραμίξ. Το σχέδιο παραμένει πιστό στο κλασικό στυλ και τα αντίστοιχα χρώματα σε τέτοιο βαθμό που απορείς αν πράγματι έχει αλλάξει ο σχεδιαστής. Από πολλές απόψεις βέβαια, όλο το τεύχος, όπως και το προηγούμενο, είναι εμφανές ότι καταβάλλουν πολύ προσπάθεια για φανούν ως μία φυσική συνέχεια της σειράς, με ελάχιστες παρεκκλίσεις από το σύμπαν που δημιούργησαν οι Γκοσινύ-Ουντερζό.
Συνολικά, ο «Πάπυρος του Καίσαρα» είναι μία πολύ ελπιδοφόρα συνέχεια στις περιπέτειες του Αστερίξ, δείχνοντας ότι το σύμπαν της Γαλατίας είναι αρκετά ευέλικτο ώστε να προσαρμόζεται σε όλες τις εποχές και να αντέχει εξαιρετικά για πενήντα και πλέον χρόνια. Φυσικά, το νέο τεύχος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στις μεγάλες, κλασικές επιτυχίες της σειράς («Οβελίξ και Σία», «Διχόνοια», «Οι δάφνες του Καίσαρα», γνωστό και ως «το τεύχος με το σωποδήποτε» κ.α.), αποτελεί όμως μία ευχάριστη προσθήκη στη σειρά και δημιουργεί προσδοκίες για τα επόμενα βήματα των νέων δημιουργών.
