Ζούμε σε μία δεύτερη φάση της χρυσής εποχής της τηλεόρασης, η οποία δεν μοιάζει σχεδόν καθόλου με την τηλεόραση όπως την ξέραμε κάποια χρόνια πριν. Οι streaming υπηρεσίες έχουν αλλάξει εντελώς -ειδικά στις νεότερες γενιές- τον τρόπο που παρακολουθούμε πλέον τηλεόραση. Η εποχή που περιμέναμε να φτάσει μία συγκεκριμένη ώρα για να παρακολουθήσουμε το αγαπημένο μας πρόγραμμα ή που περιμέναμε μισάωρα ολόκληρα να τελειώσουν οι διαφημίσεις (όποιος βλέπει ακόμα Star ξέρει) σήμερα για πολλούς από εμάς είναι μία θολή ανάμνηση. Γιατί πλέον (εάν είσαι ελάχιστα εξοικειωμένος με την τεχνολογία) όλες οι τηλεοπτικές επιλογές βρίσκονται ένα κλικ μακριά μας, αφού μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε όποτε θέλουμε και για όσο θέλουμε (τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν τα διαθέσιμα επεισόδια). Κι όταν τελειώσει φυσικά η σειρά που βλέπουμε, μπορούμε κατευθείαν να βάλουμε μία άλλη που ακούσαμε ότι έχει ενδιαφέρον ή κάποια από τις πολλές άλλες που έχουμε ξεκινήσει και βλέπουμε παράλληλα με την αγαπημένη μας σειρά.
Η ευκολία που μας προσφέρει αυτή η νέα εποχή της τηλεόρασης συνοδεύεται από μια πληθώρα τηλεοπτικών επιλογών. Πλέον υπάρχουν επιλογές σχεδόν για όλα τα γούστα, για όλες τις ηλικίες, τα ενδιαφέροντα, τους προβληματισμούς, ενώ γίνεται και προσπάθεια (ειδικά από το Netflix) να παράγονται σειρές υψηλού επιπέδου και budget και σε χώρες εκτός ΗΠΑ.
Όμως η παραγωγή τόσων διαφορετικών τηλεοπτικών σειρών είναι μία πολύ ακριβή επένδυση για τα κανάλια και τις streaming υπηρεσίες, που δεν χαίρονται και πολύ όταν βάζουν πολλά λεφτά και το αποτέλεσμα τελικά δεν έχει ανταπόκριση στο κοινό. Γι’ αυτό το λόγο, κάθε σειρά που συστήνεται στον κόσμο πρέπει να κερδίσει σύντομα ένα σταθερό τηλεοπτικό κοινό, γιατί -ειδικά τελευταία- οι εταιρείες παραγωγής κυκλοφορούν με μπαλτά και ψάχνουν ποια σειρά θα κόψουν για να εξοικονομήσουν δαπάνες και να επενδύσουν σε άλλες πιο δημοφιλείς. Όμως δύσκολα θα βρεις μία σειρά που να μην αρέσει σε κανέναν. Οπότε, άλλοτε λιγότεροι κι άλλοτε περισσότεροι, πάντως πάντα υπάρχουν κάποιοι δυσαρεστημένοι απ’ τις επιλογές των τηλεοπτικών σειρών που αποφασίζεται ότι θα κοπούν, δηλαδή ή θα τελειώσουν εσπευσμένα (στην καλύτερη περίπτωση) ή θα μείνουν στη μέση και δεν θα ολοκληρώσουν ποτέ την ιστορία τους (στις πιο συνήθεις περιπτώσεις).
Φέτος ήταν μία περίεργη χρονιά. Έπεσε σκληρό πετσόκομμα σε τηλεοπτικές σειρές, ειδικά από τις streaming υπηρεσίες, οι οποίες ετοιμάζονται να μπουν στην εποχή του πιο σκληρού τους ανταγωνισμού, αφού μετά το Netflix και το Amazon Prime (το οποίο μας έχει προσφέρει λίγες αλλά κάποιες εξ αυτών πολύ δυνατές παραγωγές), στο χορό μπαίνουν οι νέες streaming υπηρεσίες, με ισχυρότερο φυσικά το Disney+, αλλά και με τα Apple TV, DC Universe και ΗΒΟ Max να ετοιμάζονται να δώσουν τη δική τους μάχη -ακόμα κι αν για κάποια απ’ αυτά μοιάζει χαμένη υπόθεση (ναι DC Universe για σένα λέμε!). Σε αυτή την εποχή του πολέμου των streaming υπηρεσιών δεν χωράνε λάθη κι έτσι όποια τηλεοπτική τους σειρά δεν πιάνει τον στόχο της θα κόβεται για να βρεθεί χρηματοδότηση για τα δυνατά τους χαρτιά.
Το να δούμε μία λίστα με τίτλους σειρών που κόπηκαν δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον (τουλάχιστον για εμάς). Εξάλλου με ένα ψάξιμο στο Google μπορείτε να βρείτε ποιες σειρές ανανεώθηκα και ποιες κόπηκαν, χωρίς να περιμένετε από εμάς να σας τα πούμε. Αυτό που μας εξιτάρει όμως περισσότερο (κι αυτό κάνουμε σ’ αυτό το κείμενο) είναι να παρουσιάσουμε αφενός αυτές τις σειρές που μας έκαναν τη χειρότερη εντύπωση και πιστεύουμε ότι δικαίως κόπηκαν και αφετέρου να ασχοληθούμε με κάποιες από τις σειρές που πιστεύουμε ότι κόπηκαν άδικα μπροστά στη φούρια των εταιριών να εξοικονομήσουν χρήματα για κάτι πιο επιτυχημένο και δημοφιλές, θυσιάζοντας με αυτό τον τρόπο όμως ποιοτικές παραγωγές που θέλαμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε.
4 Σειρές που κόπηκαν (και καλά έκαναν)
Swamp Thing (DC Universe)
Η είδηση έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Πριν καλά καλά αρχίσει να προβάλεται η σειρά, ανακοινώθηκε πως όχι μόνο θα μειωθούν τα επεισόδια της πρώτης σεζόν (με τη βοήθεια των απαραίτητων reshoots) από δεκατρία σε δέκα, αλλά και ότι η πρώτη σεζόν του Swamp Thing θα είναι και η τελευταία του. Οι επίσημοι λόγοι αναφέρουν ως αιτία της ακύρωσης ένα φορολογικό μπέρδεμα που στέρησε απ’ την πολύπαθη παραγωγή ένα σημαντικό χρηματικό ποσό που θα καθιστούσε τη συνέχιση της σειράς βιώσιμη οικονομικά. Ωστόσο, ύστερα απ’ την παρακολούθηση της σειράς, γίνεται κατανοητό πως ακόμα και αν δεν υπήρχε εξωτερική αιτία ακύρωσης της, κάποιος όφειλε να την εφεύρει.
Η πλοκή της σεζόν υποτίθεται ότι θα εμπνεόταν απ’ το επιδραστικό τεύχος του Alan Moore (Watchmen, Batman: The killing joke), Anatomy Lesson, το οποίο επαναπροσδιόρισε τη μυθολογία του χαρακτήρα και επηρέασε όσα λίγα την μετέπειτα εξέλιξη του μέσου. Ωστόσο, αυτό που παρακολουθήσαμε, ακολουθούσε ευλαβικά και δίχως πολλή σκέψη την άνευρη συνταγή τρόμου που συναντά κανείς στη μέση ταινίας του είδους, ενώ ο πρωταγωνιστής, το Swamp Thing, περισσότερο έμοιαζε με guest star. Αφαιρώντας λοιπόν, τον υπαρξιακό τρόμο, το -επίκαιρο- περιβαλλοντικό υπόβαθρο και ακολουθώντας μια αδιάφορη αισθητική, η σειρά αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών και ευτυχώς που κόπηκε για να πάψει να προσβάλλει την παράδοση που ήθελε να υπηρετήσει αλλά δεν τα κατάφερε.
American Vandal (Netflix)
Πρόκειται για μία σειρά που είναι εντυπωσιακό το πώς έκανε ακόμα και 2η σεζόν, αν όχι το πώς αποφασίστηκε να γυριστεί εξ αρχής.
Τοποθετημένη σε ένα σχολείο, η 1η σεζόν της σειράς γυρίζεται σαν ένα ντοκιμαντέρ το οποίο φτιάχνει ένας μαθητής προκειμένου να ανακαλύψει ποιος είναι ο υπεύθυνος για κάποια υβριστικά γκράφιτι -με τη μορφή πέους– με τα οποία βανδαλίζονται χώροι του σχολείου και αυτοκίνητα καθηγητών. Με αυτό τον τρόπο μας εισάγει στον μικρόκοσμο ενός σχολείου και της τοπικής κοινωνίας και ακόμα περισσότερο στη ζωή των πιο άτακτων μαθητών. Όμως το American Vandal ούτε έχει να διηγηθεί κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία, ούτε το στυλ του ντοκιμαντέρ τελικά αποδείχτηκε ικανό να μας εντυπωσιάσει. Περισσότερο θυμίζει φάρσες τύπου Jackass που θυμίζει άλλες εποχές της κωμωδίας, στις οποίες σίγουρα δεν θέλουμε να επιστρέψουμε.
Ας φανταστούμε λίγο όμως πώς πήραν απόφαση οι άνθρωποι του Netflix να γυρίσουν εξαρχής τη σειρά: Πρέπει να πήγε ένας σεναριογράφος στο metting του προγραμματισμού της νέας χρονιάς και να τους είπε «Θα γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ που δεν θα είναι ντοκιμαντέρ και κεντρικό του θέμα θα έχει μαθητικές φάρσες, το «Ξέρουμε το αυτοκινητό σου, συγκεντρώσου» και ζωγραφισμένα πέη». Και αυτοί του είπαν να το προχωρήσει. Ε καλά να πάθουν.
Iron Fist (Netflix)
Η πιο αδύναμη από τις Marvel σειρές του Netflix για τις οποίες θα μιλήσουμε εκτενέστερα παρακάτω. Ο Danny Rand δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει το ενδιαφέρον μας και πραγματικά απορούμε πώς μπόρεσε να βρει το δρόμο της δεύτερης σεζόν μετά την αποτυχία της 1ης σεζόν, αλλά και μετά το -μη αναμενόμενο- ναυάγιο της ένωσης όλων των ηρώων στους Defenders, ειδικά σε μία περίοδο που οι άνθρωποι της Marvel και του Netflix είχαν ήδη αποφασίσει το τέλος αυτού του τηλεοπτικού κόσμου.
Γιατί δεν μας άρεσε όμως απ’ την αρχή ο Iron Fist; Οι λόγοι είναι πολλοί και τους είχαμε εξηγήσει μετά την πρώτη σεζόν. Ανάμεσα στους σημαντικότερους είναι ότι δεν μας γέμισε ποτέ το μάτι η ιστορία του πάμπλουτου γόνου ο οποίος επέστρεψε μετά από χρόνια εξαφάνισης στο σπίτι του και απαρνήθηκε όλα του τα πλούτη για να υπηρετήσει το κοινό καλό ασκώντας ασιατικές πολεμικές τέχνες, που φτιάχτηκε σε μία εποχή που αφενός πούλαγε το kung fu αλλά οι μη λευκοί υπερήρωες σπάνιζαν. Αυτό το φτωχό background του ήρωα συνδυάστηκε στη σειρά με τα subplots για τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονταν στην εταιρεία του, τα οποία ήταν εντελώς αδιάφορα και προβλέψιμα. Εξάλλου και το cast που επελέγη δεν κατάφερε να μας προσφέρει κάτι αξιοσημείωτο, αφού μετέτρεψε τον Danny Rand σε έναν βαρετό και εντελώς κοινότυπο χαρακτήρα και την όλη σειρά σε μία αγγαρεία για όσους παρακολουθούσαν αυτό το τηλεοπτικό σύμπαν και δεν ήθελαν να αφήσουν κενά στις ιστορίες των ηρώων.
Ο Iron Fist -τουλάχιστον σε αυτή τη μορφή- απέδειξε ότι δεν είχε να μας προσφέρει τίποτα ιδιαίτερο στο σύμπαν των Defenders. Σίγουρα δεν άξιζε δική του solo σειρά. Ίσως θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να τον βλέπαμε να ένωνε τις δυνάμεις του με τον Luke Cage σε μία σειρά για τους Heroes for Hire, κάτι όμως που δεν θέλησαν οι παραγωγοί, οι οποίοι προτίμησαν να δώσουν στον άνευρο Danny Rand πρωταγωνιστικό ρόλο και να γράψουν δύο απ’ τις πιο μελανές σελίδες στις σειρές της Marvel του Netflix, μία για κάθε σεζόν του.
Krypton (Syfy)
Η superhero σειρά που πέρασε περισσότερο απαρατήρητη από όσες σχετικές σειρές έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. Ελάχιστοι ήξεραν καν ότι υπάρχει, ενώ πολύ λιγότεροι έδειξαν ενδιαφέρον να την παρακολουθήσουν, παρά το γεγονός ότι η ιστορία της αφορούσε το σύμπαν ενός απ’ τους δημοφιλέστερους comic χαρακτήρες όλων των εποχών, τον Superman.
Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη αποτυχία σε σειρά της DC τα τελευταία χρόνια, το οποίο θα πρέπει να θεωρηθεί κάποιου είδους επίτευγμα την ώρα που οι σειρές του Arrowverse στο CW (ειδικά ο Arrow, ο Flash και η Supergirl) έχουν πάρει εδώ και χρόνια την κατρακύλα και έχουν πλέον πλήρως μεταλλαχθεί σε σαπουνόπερες με υπερηρωικές στολές.
Πάντως κουτσά – στραβά κατάφερε να βγάλει δύο σεζόν και συνολικά 20 επεισόδια, στα οποία διηγήθηκε την ιστορία του Seg El του παππού του Superman, η οποία εκτυλίχθηκε περίπου 200 χρόνια πριν τη γέννηση του Ανθρώπου από ατσάλι.
5 Σειρές που κόπηκαν (και ΓΤΧΣ)
The OA (Netflix)
Αποτελεί ίσως τη σειρά που δημιούργησε τη σφοδρότερη κατακραυγή. Οι συνδρομητές του Netflix εξοργίστηκαν με την απόφαση της υπηρεσίας να ακυρώσει το OA που ήταν μία από τις πολύ δυνατές σειρές του και πολλοί απ’ αυτούς αποφάσισαν να το τιμωρήσουν αναγγέλλοντας ότι θα πάψουν τη συνδρομή τους.
H θερμή ανταπόκριση του κοινού προκύπτει απ’ το γεγονός ότι η σειρά κατάφερε να αγγίξει μία από αυτές τις θεματικές που οι λάτρεις του sci fi αποκαλούμε «γκρίζα ζώνη». Πράγματι, οι μεταθανάτιες εμπειρίες, τα όνειρα, το ανθρώπινο ασυνείδητο και η ακριβής λειτουργία του εγκεφάλου παραμένουν περιοχές ανεξερεύνητες, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, από τον άνθρωπο. Για το λόγο αυτό θα λέγαμε ότι τέτοιου είδους ζητήματα, που στο παρελθόν ήταν ντυμένα με το ένδυμα του αποκρυφισμού και του μυστικισμού, αποτελούν το μέλλον της επιστημονικής φαντασίας, αποτελώντας εύφορο έδαφος για περαιτέρω εξερεύνηση. Με άλλα λόγια, εκεί που δεν μπορεί να πάει ο ανθρώπινος νους, μπορεί να ταξιδέψει η ανθρώπινη φαντασία.
Ωστόσο, η σειρά δεν άγγιζε μόνο τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα και ότι προσέγγιζε την υπερβατική ψυχολογία (transpersonal psycology), η οποία ασχολείται με εκείνες τις εμπειρίες που ξεπερνούν την ατομική υπόσταση και τα όρια του Εγώ.
Tuca and Bertie (Netflix)
Μία από τις πιο αδικοχαμένες σειρές του 2019! Λιγότεροι από τρεις μήνες μεσολάβησαν ανάμεσα στην κυκλοφορία της και το κόψιμό της από το Netflix το οποίο πραγματικά μέχρι και σήμερα είναι ανεξήγητο.
Αντίθετα με την άποψη των υπεύθυνων του Netflix εμείς την κατατάσσουμε ανάμεσα στις καλύτερες σειρές της χρονιάς. Η ακύρωση μιας σειράς είναι πάντα δυσάρεστη για τους φαν και τους θεατές της, στην περίπτωση του Tuca & Bertie όμως, επειδή δεν υπάρχει άλλη σειρά σαν αυτή σήμερα στην τηλεόραση, αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Η παραγωγός του Bojack κατάφερε να δημιουργήσει με αυτά τα δύο πολύχρωμα animated πουλιά, χαρακτήρες πολύ πιο ειλικρινείς, τρισδιάστατους και αληθινούς από την πλειοψηφία που βλέπουμε τελευταία στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Φτιάχνοντας στην πορεία μια καθαρά γυναικεία αφήγηση που απ’ την άλλη όμως δεν φοβάται την αποξένωση (;) του ανδρικού κοινού τελικά διεκδικεί με την ειλικρίνειά της την καθολικότητα. Αυτά τα πουλιά είναι φίλες μας, είναι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει. Αυτός ο φανταστικός σουρεάλ κόσμος είναι ο κόσμος μας. Με τις νόρμες και τα συστημικά προβλήματά του, με τις νέες μόδες, τις τάσεις αλλά και τις αγκυλώσεις του.
Εδώ το χιούμορ, ο κυνισμός, τα meta στοιχεία, οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα είναι πάντα παρόντα, αλλά δεν οδηγούν σε μια νιχιλιστική υπαρξιακή αγωνία. Χρησιμοποιούνται εύστοχα για να οδηγήσουν τους χαρακτήρες σε καταστάσεις που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με το τραύμα και την επακόλουθη αναδιαπραγμάτευση της ταυτότητας, όχι για να κοιτάξουν μουδιασμένοι το μουντό παρόν και το αβέβαιο μέλλον, αλλά για να απελευθερωθούν από καταστάσεις, να εκτιμήσουν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, να επιδείξουν αλληλεγγύη και να επηρεάσουν τον κόσμο γύρω τους. Επειδή όλα αυτά είναι πράγματα που χρειαζόμαστε περισσότερο, ελπίζουμε να ευοδωθούν οι -συνεχιζόμενες μέχρι και σήμερα- προσπάθειες να βρει το Tuca & Bertie νέα στέγη.
Happy (Syfy)
To Happy δε μας ξαφνιάζει που κόπηκε. Αντίθετα μας φαίνεται παράξενο που αποφασίστηκε να γυριστεί εξ αρχής. Μια σκληρή, αθυρόστομη και βίαιή σειρά για… παιδική φαντασία, μονόκερους και διαλυμένες οικογένειες η οποία διατηρούσε μια αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ όλων των στοιχείων της δεν είναι κάτι εύκολο να γίνει.
Ο πρωταγωνιστής της, Christopher Meloni (Man of Steel, Law and Order) προσωποποιεί πλήρως αυτή την ισορροπία, όντας ικανός να αποδώσει εξίσου καλά σκηνές γραφικής βίας, τραβηγμένες στα κωμικά τους άκρα, αλλά και συναισθηματικά αντίο.
Όντας ο ίδιος ένας άνθρωπος σπασμένος, βρίσκει την ευκαιρία για εξιλέωση στη φαντασία ενός παιδιού και στον μονόκερο που αυτή υλοποιεί (και στον οποίον δίνει τη φωνή του ο τρομερός Patton Oswalt – Kim Possible, BoJack Horseman). Το δίδυμο βασανίζει, βασανίζεται και τελικά καταφέρνει να βρει πρώτα τον στόχο τους αλλά και μια βαθύτερη (αλληλο)κατανόηση.
Το Happy απέτυχε να συνεχίσει όχι γιατί ήταν κακή σειρά, υπάρχουν πολύ χειρότερες εκεί έξω. Το βασικό λάθος του ήταν ότι δεν ήταν εύκολα κατηγοροποιήσιμο. Πολύ σκληρό για κωμωδία, πολύ κάφρικα αστείο για δράμα, πολύ φανταστικό για crime series, πολύ οικογενεικό για fantasy, τo Happy δε βρήκε το κοινό που θα μπορούσε να το κρατήσει στη ζωή. Πάντως είναι κρίμα και, ναι, απαιτούμε μια δεύτερη ευκαιρία.
Marvel Netflix series
Το τηλεοπτικό σύμπαν της Marvel στο Netflix ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές των υπερηρώων στη μικρή οθόνη και έδωσε και γερή ώθηση στο ίδιο το Netflix που ανοίχτηκε μέσω αυτών των παραγωγών στο κοινό των υπερηρωικών θεαμάτων, τα οποία βρίσκονται σε ραγδαία ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια χάρις στην τεράστια κινηματογραφική επιτυχία του MCU.
Το Netflix όταν ξεκινούσε το δικό του υπερηρωικό σύμπαν βασισμένο στα comics της Marvel δεν το έκανε χωρίς δυσκολίες. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να δέσει το κοινό του με υπερήρωες που μέχρι τότε τοποθετούνταν στο κάτω ράφι των υπερηρώων της εταιρείας. Ήρωες λιγότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό, αλλά με σημαντικό παρελθόν στις σελίδες των comics της Marvel, μας αφηγήθηκαν με πολύ πρωτότυπο και δημιουργικό τρόπο τις προσωπικές τους ιστορίες, ανανεώνοντας ολόκληρο το υπερηρωικό είδος στην τηλεόραση, το οποίο είχε πια βαλτώσει από τη μεριά της DC στο CW, η οποία μετά τις πρώτες καλές σεζόν του Arrow είχε ήδη αρχίσει να κουράζει.
Πέρα απ’ την παραφωνία του Iron Fist και των Defenders, οι ήρωες της Marvel που γνωρίσαμε σε αυτό το σύμπαν έκαναν τη μία καλύτερη σειρά μετά την άλλη. Εμβληματική θέση στο όλο κόνσεπτ έχει φυσικά ο Daredevil ο οποίος έκανε την αρχή αυτής της νέας εποχής γνωρίζοντάς μας έναν σκοτεινό υπερήρωα που ανταποκρίνονται στις μεγάλες comic στιγμές του. Αλλά και οι υπόλοιποι, ο Luke Cage που μας βύθισε στην αφροαμερικάνικη κουλτούρα των γκέτο της Αμερικής, η Jessica Jones που μας διηγήθηκε μία μεταφυσική ιστορία παρομοίωσης της σύγχρονης κουλτούρας του βιασμού και φυσικά ο Punisher με τον ιδιότυπο ηθικό του κώδικα, ήταν όλοι κομμάτια ενός υπερηρωικού σύμπαντος που δεν άξιζε να εξαφανιστεί έτσι άδοξα, επειδή η Disney ανοίγει τη δική της πλατφόρμα και μαζεύει τα δικαιώματα των ταινιών και των σειρών της.
Βέβαια έχει ακουστεί και η πιθανότητα το συγκεκριμένο σύμπαν της Marvel απλά να βρει νέα τηλεοπτική στέγη σε κάποιο κανάλι εκτός Netflix. Αλλά με την Disney να δίνει όλο το βάρος στην 4η φάση του MCU και με τον χρόνο να έχει κυλήσει πλέον από τότε που βγήκε η ανακοίνωση των ακυρώσεων των σειρών, δεν μοιάζει πιθανό ένα τέτοιο ευτυχές σενάριο.
Deadly Class (Syfy)
Σχεδόν όποια σειρά προβάλλεται στο κανάλι SyFy είναι καταδικασμένη κατά 90% να κοπεί. Το ξέρουμε και δεν μας κάνει εντύπωση όταν πέφτει το μαχαίρι. Δυστυχώς το Deadly Class δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Εμπνευσμένο από το ομώνυμο comic της Image, η σειρά αυτή (η οποία ήταν παραγωγή των Russo Brothers), έδειχνε ότι είχε αρκετά πράγματα να δώσει στον χώρο της μικρής οθόνης. Πρωταγωνιστής είναι ο Marcus, ένα νεαρό παιδί το οποίο εισέρχεται σε ένα σχολείο εκπαιδευόμενων δολοφόνων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το comic των Rick Remender και Wesley Craig είναι ένας από τους πιο hot τίτλους της Image comics αυτή τη στιγμή και σίγουρα η σειρά δεν ήταν αντάξια της αξίας του comic στο οποίο βασίστηκε. Επιπλέον αναγνωρίζουμε ότι το τηλεοπτικό Deadly Class μπορεί να μην ήταν και η καλύτερη σειρά εκεί έξω, κυρίως λόγω του υπερβολικού της μελοδράματος και της -πολλές φορές- over the top βίας της που ξενέρωνε πολλούς από τους τηλεθεατές της.
Παρ’ όλα αυτά όμως άξιζε μια ευκαιρία και ήταν εμφανώς άδικο να κοπεί από τον πρώτο της κιόλας κύκλο, καθώς η ιστορία του comic έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε επόμενους κύκλους. Και θα άρεσε και σε πολύ κόσμο αφού αναμιγνύει επιτυχημένα στοιχεία από Harry Potter και Battle Royal με πολύ στιλάτο τρόπο. Αλλά άβυσσος η ψυχή της τηλεόρασης (και ειδικά του SyFy) κι έτσι ενώ το Deadly Class έδειξε ότι δεν τα πήγε και τόσο χάλια σε τηλεθέαση κατέληξε τελικά να κοπεί.
