Μια ανάσα πριν το τέλος, το Game of Thrones δείχνει να έχει τελειώσει με το χωρίς βιασύνες στήσιμο των χαρακτήρων του πριν το, παραδοσιακά δυνατότερο επεισόδιο της σειράς, το προτελευταίο. Έτσι λοιπόν, παλιοί και οριακά ξεχασμένοι χαρακτήρες ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, παλιοί φίλοι βρίσκουν τον δρόμο της επανένωσης ενώ νέες σχέσεις υποννούνται.
To μοτίβο της πιεσμένης κίνησης παραμένει, όμως το Eastwatch φαίνεται πως βρίσκει έναν ρυθμό που το κάνει να δουλεύει. Αυτό γίνεται γιατί εστιάζει πολύ περισσότερο στους χαρακτήρες, οι οποίοι γίνονται και το όχημα για να βιώσει ο θεατής το rollercoster συναισθημάτων, σε έναν πόλεμο που ακόμα και οι πιο αντιπαθητικοί χαρακτήρες, όπως η Cercei, έχουν τις ανθρώπινες πλευρές τους που δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς. Γιατί σίγουρα λόγου χάρη η βασίλισσα λέαινα είναι επικίνδυνη, είναι όμως πιστή στην οικογένεια της. Σίγουρα ο πατέρας Tarly ήταν αντιπαθητικός, όμως αντιμετώπισε στωικά τον θάνατο και δεν δέχθηκε τον εκβιασμό της Καλίσι. Το Eastwatch είναι γεμάτος τέτοιες στιγμές, μικρών, ανθρώπινων ανατροπών.
Η πρώτη μεγάλη ήττα των Lannisters, που άλλαξε σε μια στιγμή την ισορροπία, ήταν πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο. Η στιγμή της Καλίσι ήταν η απύθμενη σκληρότητα που επέδειξε, σε πλήρη αντίθεση την ηρωική συμπεριφορά του Jaime, ο οποίος ίσως να είναι (πλέον) από τους πιο ηθικούς χαρακτήρες της σειράς (με εξαίρεση τον πάντα τίμιο Jon Snow). H εν ψυχρώ εκτέλεση ενός ευγενή και του γιού του, πέρα από το ότι άφησε έναν μεγάλο οίκο στα ακατάλληλα χέρια του Sam, είχε την σφραγίδα του Τρελού Βασιλιά, κάτι που αρχίζει να γίνεται πρόδηλο ακόμα και στα πιο κοντινά της άτομα.
Από αυτά, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στον Tyrion. Μετά από μια σειρά μέτριων στιγμών, ο Peter Dinklage δίνει μια εντυπωσιακή, μετρημένη και προσωπική ερμηνεία, η οποία μας θύμισε το πόσο σπουδαίος χαρακτήρας είναι ο Imp. Σε πλήρη αρμονία με τον Nikolaj Coster-Waldau, δίνουν την καλύτερη σκηνή του επεισοδίου, στο ερμηνευτικό κομμάτι.
Στο εικαστικό, τα εύσημα ανήκουν στον Βορρά, και συγκεκριμένα στον Bran. Ο προφήτης του Winterfel, σε μια εντυπωσιακή χρήση των δυνάμεων του, μας δίνει μια πανέμορφη σκηνή, όπου το CGI χρησιμοποίεται άκρατα, αλλά καλαίσθητα. Ο Matt Shakman ξαναπιάνει τα ηνία και μας ταξιδεύει πάνω από τον παγωμένο και νεκρό Βορρά για να μια εντυπωσιακή πτήση πάνω από το Τείχος, τις απέραντες παρωμένες εκτάσεις, και τελικά, πάνω από τον ίδιο τον Βασιλιά των Νεκρών. Μια κρύα στιγμή η οποία υπενθυμίζει σε όλους τον κίνδυνο που πλησιάζει.
Είναι αυτή η στιγμή που θέτει σε κίνηση και τους υπόλοιπους. Που φέρνει κοντά τα δύο αδέρφια, όπως είδαμε παραπάνω, αλλά και που κινητοποιεί ξανά τον Jon Snow να ταξιδέψει στην άλλη άκρη της ηπείρου (ξανά με το εξπρές της γραμμής) μέχρι το βορρά και να συστήσει την πιο αταίριαστη συντροφιά σε μια αποστολή οριακά αυτοκτονίας πέρα από το τείχος. Ο Kit Harington σταδιακά αισθάνεται όλο και πιο άνετα με την αναβάθμιση του ρόλου του και ίσως, μέχρι το τέλος, δούμε την έκταση των δυνατοτήτων του, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται άλλη μια μικρή επίδειξη της Τargaryen καταγωγής, με την πρώτη να είναι η τάση για αιμομιξία.
Από την άλλη, ο πάντα τίμιος Liam Cunningham στο ρόλο του Davos είναι εκεί για να καλύψει τα όποια ερμηνευτικά κενά έχει ο Βορράς με την ποικιλία ενός πρώην λαθρέμπορου. Μεγάλη έκπληξη, αν και μάλλον αναμενόμενη ήταν και η επιστροφή του Joe Dempsie στο ρόλο του Gendry, του μπάσταρδου γιου του Robert και πλέον, του τελευταίου Baratheon, μετά από 4 ολόκληρα χρόνια απουσίας. Η πολύχρονη απουσία του έδωσε τρομερή όρεξη, καθώς πλέον φαίνεται πολύ πιο ενεργητικός και έτοιμος να συμβάλει στα τεκταινόμενα της σειράς, κρατώντας το σύμβολο δύναμης του πατέρα του.
Το Eastwatch μας δίνει μερικές πολύ όμορφες στιγμές και εικόνες, ενώ ταυτόχρονα μας προετοιμάζει για μια ακόμα επική σύγκρουση με τα παγωμένα ζόμπι. Σαν επεισόδιο προετοιμασίας ουσιαστικά, εκπληρώνει τέλεια τον ρόλο του.
