Game of Thrones- Dragonstone: Η ανάσα πριν το άλμα
O χειμώνας ήρθε, (κυριολεκτικά όσον αφορά τον καιρό) και η πιο σημαντική – από άποψη δημοφιλίας – σειρά της εποχής μας ξεκίνησε τον 7ο και προτελευταίο κύκλο της. Τα επεισόδια λιγόστεψαν αλλά μεγάλωσαν σε διάρκεια, δυναμική και πάθος, επομένως μάλλον κερδισμένοι βγήκαμε.
Το Game of Thrones, έχοντας πάρει φόρα από την εκπληκτική 6η season, πλέον δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Έχει ξεπεράσει τη σύγκριση με τα βιβλία, τόσο χρονικά όσο και πολιτιστικά και παίζει σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της σπουδαίας τηλεόρασης που αγγίζει τις καλύτερες σφαίρες του κινηματογράφου. Η 7η season είναι ακριβώς αυτό.
Η εναρκτήρια σκηνή είναι κάτι που θα μπορούσε, σε παλαιότερες εποχές, να κρατηθεί για ύψη 9ου επεισοδίου ή έστω mid season finale. Η εκδίκηση της Arya σε όλον τον οίκο των Frey είναι γεμάτη από δύναμη, επιβλητικότητα και επικό συναίσθημα. Το ότι ήταν αναμενόμενη δεν μειώνει καθόλου την δυναμική της, ενώ αντίθετα, το γεγονός ότι μια τέτοια σκηνή αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα της season, πριν ακόμα και από το εμβληματικό intro, δείχνει πως οι δημιουργοί της σειράς, ο David Benioff και ο D.B. Weiss έχουν αποφασίσει πως δεν χωρούν πλέον καθυστερήσεις.
Γρήγορα και τα υπόλοιπα κομμάτια της σκακιέρας παίρνουν την θέση τους. Ο John Snow, ως βασιλιάς του Βορρά πια, μας χαρίζει άλλη μια μοναδική σκηνή, κρατώντας αφενός ψηλά την σημαία του Stark-ισμού, αφετέρου δημιουργώντας μας ελπίδες πως αυτή την φορά ο άρχοντας του Winterfell δεν θα βρεθεί ξαφνικά χωρίς κεφάλι. Η πάντα φασαριόζα αυλή των βορείων βρίσκει τον ηγέτη της. Ταυτόχρονα όμως παρακολουθούμε και τα πρώτα δείγματα ουσιαστικής ανάπτυξης της Sansa, τα οποία ανοίγουν και τον δρόμο για τον αναπόφευκτο εμφύλιο των Λύκων. Η Sophie Turner (X-men Apocalypse) σε έναν ρόλο που τον νιώθει σαν δεύτερη φύση, καταφέρνει και βγάζει κάτι που μοιάζει με ερμηνεία, κάτι που για τις δυνατότητες της είναι άκρως ενθαρρυντικό, ενώ ο πειθήνιος Kit Harington (Pompey) συνεχίζει τον δρόμο της διακριτικής γοητείας που χάραξε πριν χρόνια.
Ωστόσο, οι πραγματικοί ηθοποιοί της σειράς βρίσκονται αρκετά πιο νότια. Για άλλη μια φορά η Lena Headey (300) ως Cercei δίνει μια οριακά παρανοϊκή ερμηνεία, υπενθυμίζοντας σε όλους πώς έφτασε μέχρι τον σιδερένιο θρόνο. Ο Nikolaj Coster-Waldau από την άλλη ως Jaimie Lannister, ένας από τους χαρακτήρες με την μεγαλύτερη εξελίξη σε όλη την σειρά, δίνει μάχη ενάντια στην τρέλα του θρόνου, μια μάχη όμως που φαίνεται όλο και πιο δύσκολη να κερδηθεί. Μετρημένος, άλλοτε επιβλητικός και ενίοτε ανθρώπινος όπου χρειάζεται, είναι ένα από τα μεγάλα ατού της σειράς. Στο Kings Landing βλέπουμε επίσης και τον χαρακτήρα που θα αντικαταστήσει τον Red King στο μίσος των θεατών, τον Euron Greyjoy του Pilou Asbæk (Ghost in the Shell, Lucy). Eριστικός, αεικίνητος, η ερμηνεία του θύμισε σε πολλά τον δαιμόνιο μπάσταρδο του Iwan Rheon και μόνο για αυτό τον συμπαθήσαμε. Ωστόσο, χρειάζεται πολλά περισσότερα για να ξεπεράσει το Τέρας των Bolton…
Ακόμα πιο νότια, το GoT μας ξάφνιασε με ένα ακόμα δυνατό casting, αυτό του θρύλου Jim Broadbent (Harry Potter, The Legend of Tarzan ) στο ρόλο του Archmaester Ebrose, δασκάλου του καημένου Sam και προστάτη όλης της γνώσης της Oldtown, μιας από τις πιο όμορφες τοποθεσίες σε όλο το Westeros. O Archmaester Ebrose μπορεί να μην φαίνεται διατεθειμένος να βοηθήσει ενάντια στην Μεγάλη Νύχτα, ωστόσο έχουμε την χαρά να τον βλέπουμε να παραδίδει έναν εξαιρετικά συντηρητικό αλλά και δυναμικό μονόλογο την ίδια ώρα που κάνει νεκροψία σε έναν (πρώην) συνάδελφο του.
Το λαγωνικό δεν έλειπε από το πρώτο επεισόδιο. Όντας μέλος της Αδελφότητας Χωρίς Λάβαρα, ο Sandor Clegane βρίσκει την ευκαιρία να συζητήσει και να μάθει για τον Άρχοντα του Φωτός, αλλά κυρίως για τον δικό του ρόλο στον επερχόμενο πόλεμο. O Rory McCann (Hot Fuzz) συνεχίζει τον πιο διαλεκτικό και λιγότερο σωματικό τρόπο παιξίματος και μπορούμε να πούμε πως αυτή η τάση ενδοσκόπησης του Λαγωνικού μας αρέσει ιδιαίτερα.
Το επεισόδιο στηριζόταν σε ένα μεγάλο μέρος του στους χαρακτήρες, όμως η δύναμη του GoT κατακτά και την εικόνα. Η σκηνοθεσία του Jeremy Podeswa, πεισμωμένη να αφήσει πίσω της το στίγμα του Unbowed Unbent Unbroken πριν λίγα χρόνια, τα δίνει όλα στην εικονογραφία. Πρώτα η σκηνή της εκδίκησης της Arya, μετά το (αηδιαστικά λεπτομερές) montage με τα μαθητικά κάτεργα του Sam και, στο τέλος, η απόλυτη επική στιγμή της παρουσίασης του Dragonstone, ένα μέρος που είχαμε δει, αλλά ποτέ υπό το βλέμμα του νόμιμου ιδιοκτήτη του, της Dainerys. H μοναδική σκηνή της μητέρας των δράκων είναι μια σιωπηλή πορεία προς το σπιτικό που της στέρησαν. Η αρχαία έδρα του οίκου της, το πανέμορφο νησί των δράκων μας αποκαλύπτεται, κομμάτι-κομμάτι σε όλο του το μεγαλείο. Η επιστροφή των δράκων στο τόπο τους είναι επιβλητική το λιγότερο και μια άξια σεκάνς να κλείσει ένα δυνατό ξεκίνημα.
Γιατί αυτό ήταν ουσιαστικά. Μπορεί να υπερενθουσιαστήκαμε από τη πολύμηνη ανυπομονησία, ωστόσο το Dragonstone δεν θα μείνει στην ιστορία, όπως λόγου χάρη το Harhdome ή το Battle of the Bastards. Ήταν μια μικρή παύση σε σχέση με τα γεγονότα της 6ης, πράγμα που ίσως έβλαψε κάπως τον ρυθμό που επιδίωκαν οι δημιουργοί, ήταν όμως απαραίτητο μετά την απουσία τόσων μηνών. Έδειξε όμως πως η σειρά δεν μπορεί να κρατήσει άλλο τις ίδιες τις δυναμικές. Και, για αρχή, αυτό μας φτάνει.
Fun (;) fact: Στο επεισόδιο εμφανίζεται και ο τραγουδιστής Ed Sheeran
About the Authors
Nίκος Γιακουμέλος Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
Related Posts
Love, always – Οι καλύτερες teen και ρομαντικές σειρές και ταινίες του 2022 →
The Legend of Vox Machina – Nat20 διασκέδασης →
Mad queen με έκανε η πατριαρχία →
