Είχα γράψει πριν λίγους μήνες για το βιβλίο Η μπάλα στην κερκίδα (εκδόσεις Οξύ, 2019) πως τα μυθιστορήματα με θέμα το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και γενικότερα στην ελληνική γλώσσα, δεν είναι πολλά. Το 2015 όμως κυκλοφόρησε με την διαδικασία της αυτοέκδοσης το πρώτο του μυθιστόρημα, Τα παιδιά της Κυριακής, ο Αλέκος Αλέκου από την Κύπρο, το οποίο ήρθε να δηλώσει παρουσία στο παραπάνω είδος μυθιστορημάτων και στα τέλη του 2018 οι κυπριακές εκδόσεις Ρίζες, προχώρησαν στην επανέκδοσή του.
Πρωταγωνιστής και αφηγητής είναι ο Γιώργος, φανατικός, αλλά όχι βίαιος, οπαδός της Ομόνοιας Λευκωσίας και μέλος των οργανωμένων οπαδών της ομάδας, της Θύρας 9 (το βιβλίο γράφτηκε πριν την αποχώρηση της Θύρας 9 από τα κοινά της ΠΑΕ Ομόνοιας και τη δημιουργία του Αθλητικού Λαϊκού Σωματείου “Ομόνοια 1948”), όταν ετοιμάζεται με την τετραμελή παρέα του για μια κυριακάτικη εκτός έδρας εκδρομή στη Λάρνακα. Την ώρα που οι οπαδοί της Ομόνοιας μαζεύονται στον κεντρικό σύνδεσμο για να ξεκινήσουν την εκδρομή, στη Λάρνακα η κυπριακή αστυνομία βλέπει τον αγώνα ως ευκαιρία απόδειξης στην κυπριακή κοινωνία ότι μπορεί να ελέγξει του κακούς hooligans.
Το οπαδικό κομβόι της Θύρας 9 φτάνει μέχρι το γήπεδο της Λάρνακας, όπου η αστυνομία ήδη τους περιμένει. Επειδή ο αγώνας είναι σημαντικός, οι πράσινοι οπαδοί έχουν αποφασίσει να μην τσιμπήσουν σε τυχόν προκλήσεις της αστυνομίας και πράγματι τα πράγματα κυλάνε ομαλά, κάτι που δεν αρέσει στον υπεύθυνο της αστυνομίας, ο οποίος έχει σαφή στόχο να τσακίσει του hooligans. Οι προκλήσεις των δυνάμεων καταστολής αυξάνονται κατά πολύ και ως φυσικό επακόλουθο, ξεσπάνε σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των οπαδών και τις αστυνομίας, οδηγώντας την εκδρομή αυτή σε μοιραία αποτελέσματα.
Τα παιδιά της Κυριακής είναι ένα μυθιστόρημα στο οποίο ο Αλέκος Αλέκου πλάθει στην ουσία ένα οπαδικό δράμα (φέρνοντας έντονα στο μυαλό ταινίες όπως το Green Street Hooligans) με πολλά στοιχεία δράσης. Ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου, όπου και λαμβάνουν χώρα οι συγκρούσεις η δράση είναι καταιγιστική. Στο δεύτερο μισό ουσιαστικά παρουσιάζεται η δραματική πλευρά του μυθιστορήματος με έντονη εσωτερική αναζήτηση του πρωταγωνιστή και ανάγκη για εκδίκηση.
Είναι σαφές πως ο Αλέκος Αλέκου γνωρίζει πολύ καλά τον οπαδικό τρόπο σκέψης καθώς, αν και σε κάποια σημεία υπάρχουν κάποιες ίσως υπερβολικές καταστάσεις, τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικά. Ταυτόχρονα περιγράφεται με εξαιρετικό τρόπο η συντροφικότητα που συναντάται στους οπαδικούς κόλπους.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, Τα παιδιά της Κυριακής είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Αλέκου Αλέκου, κάτι που σε σημεία είναι εμφανές. Υπάρχουν στιγμές που η γραφή είναι ακατέργαστη και μερικές φορές μπλέκονται οι περιγραφές από την πλευρά των οπαδών και της αστυνομίας οδηγώντας σε μία μερική σύγχυση τον αναγνώστη. Ταυτόχρονα όμως ο συγγραφέας χρησιμοποιεί με εξαιρετική μαεστρία τον συναισθηματικό παράγοντα στην ιστορία οδηγώντας σε ένα αποτέλεσμα, έτσι ώστε στο φινάλε του τα όποια αρνητικά να μπαίνουν στην άκρη.
Και εν κατακλείδι, Τα παιδιά της Κυριακής είναι οπαδικό δράμα που με τον συναισθηματισμό και τις σκηνές δράσης του είναι δύσκολο να αφήσει ασυγκίνητο τον αναγνώστη, πόσο μάλλον όταν είναι γνώστης και φίλος της οπαδικής κουλτούρας.
