Η αλήθεια είναι ότι σαν χώρα έχουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα παραγωγή σε ταινίες μικρού μήκους. Το συγκεκριμένο αυτό μέσο δίνει στους σκηνοθέτες πολλά περιθώρια πειραματισμού ενώ και τα άφθονα φεστιβάλ κινηματογράφου που γίνονται στη χώρα μας (όπως η Δράμα, η Θεσσαλονίκη, οι Νύχτες Πρεμιέρας) έχουν δώσει μία μεγάλη ώθηση στην ανάπτυξη του μικρομηκάδικου κοινού. Κανείς όμως δε θα περίμενε ότι η ελληνική ταινία που θα μας εξέπληττε περισσότερο φέτος θα ήταν όχι μόνο μικρού μήκους αλλά και… animation.
Το Από το Μπαλκόνι είναι μία ταινία των Άρη Καπλανίδη και Ηλία Ρουμελιώτη ένα δίδυμο που το γνωρίζουμε κυρίως από το cult αριστούργημα Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νίντζα και για κάποιους πιο μερακλήδες κουλτουριάρηδες από το συγκρότημα ΤΡΙ.ΠΑ ΚΡΟΥ, μία μπάντα που αν μη τι άλλο έχει χαράξει τη δικιά της ιστορία στο ελληνικό χιπ-χοπ κοινό.
Στην ταινία παρακολουθούμε τις ζωές των κατοίκων στη γειτονία της Νέας Φιλαδέλφειας. Πρωταγωνίστρια είναι η κυρία Λίνα μία προσωπικότητα της γειτονίας η οποία παρατηρεί όλους τους κατοίκους της περιοχής από το μπαλκόνι της. Όλοι την ξέρουνε και όλοι έχουν μία γνώμη για αυτήν, είτε καλή είτε κακή. Βλέποντας λοιπόν μέσα από τα μάτια της γειτονία ερχόμαστε σε επαφή με τις ιστορίες των κατοίκων της ιστορικής αυτής περιοχής. Η ταινία μέσα στα δώδεκα λεπτά της καταφέρνει να σκιαγραφήσει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που συναντάμε σε μία γειτονία που ανήκει στο αστικό τοπίο. Μία γειτονία δηλαδή η οποία είναι πολύμορφη με πολλές και διαφορετικές πάστες ανθρώπων. Που αν τις δεις από λίγο πιο μακρυά δε θα διαφέρουν πολύ από τους ανθρώπους που μπορεί να συναντήσεις στα χωρία ή στις επαρχιακές πόλεις. Οι ήχοι από τα τραγούδια του Καζαντζίδη, μπερδεύονται με τους ήχους των οπαδών ΑΕΚ και τους ήχους από μηχανές και αμάξια που διασχίζουν την πολύβουη λεωφόρο Δεκελείας. Σε αυτή τη γειτονία λοιπόν αν κάποιος είναι αρκετά παρατηρητικός θα προσέξει την Κυρία Λίνα, η οποία μέσα από το μπαλκόνι της ακούει και βλέπει τα πάντα. Και όλοι την ξέρουν σαν τον φύλακα – άγγελο της περιοχής. Η εξαιρετική Μαρία Διακοπαναγιώτου με τη χαρακτηριστική φωνή δίνει ζωή στη Λίνα κάνοντάς τη μία από τις πιο συμπαθείς μορφές που είδαμε αυτή τη χρονιά. Την πλαισιώνει επίσης η εξαιρετική Κωσταντίνα Γεωργαντά στον ρόλο της αφηγήτριας Στέλλας ενώ δε λείπουν και οι εκπλήξεις, όπως αυτή του Γιάνη Οικονομίδη ο οποίος κάνει και αυτός το μικρό αλλά χαρακτηριστικό του πέρασμα.
Το πικρό και ξαφνικό τέλος της ταινίας έρχεται να συμπληρώσει τη θέαση της ταινίας αφήνοντας έτσι τον θεατή σε μία απρόσμενη βουβαμάρα. Όμως αυτό δεν είναι το μόνο πράγμα που καταφέρνει η ταινία. Το ακόμα πιο σημαντικό κατόρθωμά της είναι ότι η ύπαρξή της αποδεικνύει πως στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν πολύ προσεγμένες δουλειές στον τομέα του animation. Η BrosinArts Animation δημιουργεί μία παραγωγή με μία ιδιαίτερη αισθητική αλλά και με μία πρωτοφανή έμπνευση, δείχνοντάς μας ότι αν στην Ελλάδα υπάρξουν οι κατάλληλες υποδομές και φυσικά η αναγκαία χρηματοδότηση, τότε μπορούν να δημιουργηθούν δουλείες που θα μπορούν να προτείνουν νέα εργαλεία και να πάνε την ελληνική σκηνή παραπέρα.
Στο τέλος της ημέρας αυτό που αφήνουν οι γειτονίες πίσω από τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες τους και την ακατάπαυστη ηχορύπανση τους είναι οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν. Η πολυμορφία των γειτονιών σε μία πόλη όπως η Αθήνα, είναι ταυτόχρονα τόσο διαφορετική αλλά και τόσο ίδια. Και αυτό είναι που έρχεται να μας δείξουν ταινίες σαν και αυτή. Τους απλούς ανθρώπους που μπορεί να συναντάμε συνέχεια στην καθημερινότητά μας και στη ζωή μας. Ανθρώπους με διαφορετικές ιστορίες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και ταυτόχρονα με το δικό τους μοναδικό ενδιαφέρον. Και σίγουρα όλοι μας έχουμε συναντήσει στη ζωή μας κυρία Λίνα. Έναν από αυτούς τους ιδιαίτερους και συνάμα ενδιαφέροντες ανθρώπους που μέσα στον πανικό και στον θόρυβο μίας μεγαλούπολης παρατηρούν τους ανθρώπους γύρω τους κρύβοντας τα δικά τους ενδόμυχα μυστικά. Μέσα στην απόλυτη σιγή.
