Η χρονιά που φεύγει, η πρώτη ουσιαστικά χωρίς τους περιορισμούς, ψυχολογικούς και πραγματικούς, της καραντίνας, σημαδεύτηκε από πολλά εξωκαναλικά ζητήματα. Το πρώτο, και κυριότερο, ήταν η ιστορική απεργία των σεναριογράφων, η οποία πάγωσε τις παραγωγές για πάνω από 4 μήνες. Ήταν μια τεράστια κινητοποίηση ενάντια τόσο στα παραδοσιακά στούντιο, όσο και στις streaming πλατφόρμες, με κορυφαία ανάμεσά τους, σε επίπεδο αντεργασιακής πολιτικής, τον πρωτεργάτη της streaming εποχής Netflix.
Η απεργία, η οποία συνοδεύτηκε και με ταυτόχρονη απεργία των ηθοποιών, κάτι που είχε να συμβεί τουλάχιστον 60 χρόνια, ήταν μία από τις πιο επιτυχημένες οργανωμένες προσπάθειες απέναντι σε χυδαίες εργοδοτικές πολιτικές, όπως πενιχροί μισθοί, κατάργηση των writings rooms αλλά και χρήση ΑΙ generated σεναρίων (και ηθοποιών). Δεν μπορούμε προφανώς να πούμε πως πλέον η τηλεόραση που βλέπουμε, δυτική και δη αμερικανική σχεδόν στο σύνολό της, σώθηκε και πλέον μιλάμε για έναν έστω προοδευτικό παράδεισο, αλλά δεν ήταν και αυτό το ζητούμενο. Η μεγαλύτερη νίκη ήταν, πέρα από την δικαίωση των ηθοποιών και σεναριογράφων για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας (σχετικά πάντα στην αμερικανική δυστοπία), το γεγονός ότι φάνηκε ότι οι εργατικοί, οργανωμένοι αγώνες έχουν περιθώρια όχι μόνο βελτίωσης των συνθηκών ζωής αλλά και σπουδαίων νικών, ακόμα και στην καρδιά του κτήνους.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός, που επηρεάστηκε μεν από το πρώτο αλλά ακόμα δεν έχει εξελιχθεί πλήρως, παρά αρχίζει να αχνοφαίνεται, είναι η, αναπόφευκτη, κατάρρευση της αυτοκρατορίας του streaming, που από comfy τηλεόραση έχει ήδη μετατραπεί σε μια τοξική, ακριβή και καταστροφική για έργα και δημιουργούς συνθήκη που τρώει τον εαυτό της. Μαζικές απολύσεις σε πλατφόρμες που μόνο κέρδη έβλεπαν πριν (Netflix) ή έχουν περισσότερα λεφτά και από όλους τους θεούς μαζί (Αmazon, Disney+) αυξήσεις τιμών, αδιάκοπο κυνήγι του μοιράσματος κωδικών (μία από τις αρχές στις οποίες προωθήθηκε και ουσιαστικά χτίστηκε η έννοια του streaming και του binge–watching), ακόμα και καταστροφή έτοιμων σειρών για φορολογικούς λόγους (Final Space, Batgirl πχ), αποτέλεσαν γεγονότα που έριξαν στελέχη και ειδικούς από τα σύννεφα, αλλά δε ξάφνιασαν κανέναν άνθρωπο που έχει μια στάλα λογικής. Διότι δε γίνεται να υπάρξει αέναη ανάπτυξη σε ένα πεπερασμένο πεδίο, όπως ο χρόνος και τα χρήματα των συνδρομητών. To streaming λοιπόν, από το El Dorado που βαυκαλιζόταν ότι είναι, μετατρέπεται ταχέως σε πολυτέλεια. Αλλά πάντα υπάρχουν και άλλες λύσεις (aaaaarg mates).
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, όσο στηρίζαμε τον αγώνα ηθοποιών και σεναριογράφων, χαιρόμασταν και τις δουλειές που είχαν ήδη ετοιμάσει για εμάς. Είδαμε λοιπόν το φινάλε μιας σειράς-κολοσσό, το Succession, τη δεύτερη, γεμάτη Community references season του αριστουργηματικού Bear αλλά και το τέλος της πιο heart warming σειράς εδώ και χρόνια, του Ted Lasso. Πολύ σημαντικές τηλεοπτικές στιγμές που το παρόν κείμενο δε θα αναφέρει ξανά…γιατί το έχουμε σαν αρχή να κοιτάμε πρεμιέρες!
Πάμε λοιπόν να δούμε τις νέες σειρές, αυτές που δεν περιμέναμε και μας ενθουσίασαν, αυτές που περιμέναμε και μας επαλήθευσαν με τον καλύτερο τρόπο τις προσδοκίες και αυτές που ήταν δύσκολα στοιχήματα αλλά κέρδισαν την καρδιά μας!
10 – The Fall of the House of Usher
Aγαπάμε τον Mike Flanagan ( Dr. Sleep, The Haunting of Hill House) γιατί ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές του, όπως εδώ, καταφέρνει και δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα στις δουλειές του. Όταν το εγγενές ταλέντο του αυτό και η ικανότητά του να δομείς χαρακτήρες αργά και υπομονετικά και να τους εξερευνά. Τώρα που αυτοί οι χαρακτήρες αποτελούν εκφάνσεις κλασικών λογοτεχνικών ηρώων του Poe, προφανώς το ενδιαφέρον μας θα εντεινόταν. Μπορεί δυστυχώς να μην καταφέρνει, υπό το βάρος της κληρονομιάς των ιστοριών με τις οποίες ασχολείται, να αποδώσει πλήρως, όμως ο Flanagan είναι πάντα κέρδος στην τηλεόραση, τόσο του τρόμου, όσο και γενικά.
9 – Beef
Θα θέλαμε να μας αρέσει παραπάνω το Beef η αλήθεια είναι. Παραγωγής Α24, αλλά διανομή του Netflix, τo παρανοϊκό, εξεζητημένο, υπαρξιακό κρεσέντο τoυ Lee Sung Jin (Undone, Tuca & Bertie), με πρωταγωνιστές την κωμικό Ali Wong (Birds of Prey) και τον σχεδόν οσκαρικό Steven Yeun (Minari, Okja) μας φέρνει στο νου, με σχεδόν διαταξικό τρόπο, το συναισθηματικό αδιέξοδο που βιώνουμε σε μια κοινωνία που καταρρέει και που τελικά, ούτε η οικογένεια, ούτε τα χρήματα, ούτε η κοινωνική αποδοχή ούτε καμία άλλη αξία του παρελθόντος μπορεί να διασώσει. Πώς το μόνο τελικά που μας μένει στο τέλος της ημέρας είναι ένα έντονο συναίσθημα, ένας θυμός, και μια αίσθηση του ανήκειν στο βάθος του… Με ένα οξυδερκές, τεταμένο και δύσκολο σενάριο, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα σε πολλά είδη χιούμορ και δράματος, το Beef κερδίζει πολλά, αλλά χάνει στα σημεία
8 – Love and Death
Αγαπάμε την Elisabeth Olsen πολύ περισσότερο για κάτι τέτοιες στιγμές (ή όπως στο ενδιαφέρον Ingrid Goes West) παρά για το φορμαλιστικό super-hero είδος η αλήθεια είναι. Και εδώ, όπου έχει όλο το χρόνο και μια ανθρώπινη, γειωμένη σκηνή και ιστορία, η Olsen αποδεικνύει πως είναι μια δυναμική ηθοποιός που της αξίζει η προσοχή μας. H σειρά του David E. Kelley (Big Little Lies, The Undoing, Big Sky) αφηγείται, μια γνωστή και αληθινή ιστορία (την είχαμε δει και πέρσι στο Candy), το κάνει όμως με μια καταιγιστική δύναμη η οποία έλειπε από παλαιότερες διασκευές της ιστορίας.
Αυτό βασίζεται σε μεγάλο βαθμό τόσο στο κοφτερό σενάριο όσο και στους ηθοποιούς, το σταθερά αξιόπιστο Jesse Plemons (The Power of The Dog, I’m Thinking of Ending Things) αλλά και, κυρίως, στην Olsen, η οποία ακροβατεί με άνεση ανάμεσα στον παγωμένο τρόμο, το υποκριτικό προσωπείο που δείχνει στην κοινωνία και τις ανθρώπινες, ευάλωτες στιγμές της. Δίνει μια πολύ δυναμική εικόνα για την υποδόρια οργή μιας καταπιεσμένης γυναίκας, θαμμένης στη μικροαστική της «ευτυχία», η οποία και τελικά την ωθεί στα άκρα. Ένα Τσεχοφ-ικό σχεδόν έργο, του οποίου η ωμή δύναμη έχει τη δυνατότητα, ανά στιγμές, να σοκάρει.
7- A Small Light
Μια καταιγιστική καταγραφή του ναζιστικού εφιάλτη είναι, δυστυχώς, επίκαιρη σε μια περίοδο που τέτοιες ιδέες βγαίνουν από τα νεκροταφεία και ξεχύνονται στα πληκτρολόγια, τους δρόμους και τα κοινοβούλια σε πολλές δυτικές χώρες.
Eιδικά μάλιστα όταν επικεντρώνεται σε μια από τις τραγικές φιγούρες της περιόδου, την Anne Frank (εδώ υποδυόμενη από τη νεαρή Billie Boullet – The Worst Witch). Βέβαια (ευτυχώς) η σειρά έχει ως POV χαρακτήρα τη Miep Gies, τη γραμματέα που προσπαθούσε να εντοπίσει και να σώσει την οικογένεια των Frank (εδώ ερμηνευόμενη από την εκπληκτική Bel Powley – The Diary of a Teenage Girl, The King of Staten Island). Με έναν πολύ ανθρώπινο, καθόλου δασκαλίστικο και, ίσως αποκαρδιωτικό τρόπο, η σειρά των Tony Phelan και Joan Rater θέτει ένα απλό ερώτημα: μπροστά στο πρόσωπο του κτήνους, εσύ τι θα κάνεις; Ειδικά στις μέρες μας, όταν ο εκφασισμός της κοινωνίας προχωρά τόσο γοργά, όταν δολοφονίες προσφύγων, γυναικών και ζώων χειροκροτούνται, είναι κάτι που ο καθένας πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του.
6 - Scavengers Reign
Ξεκινήσαμε τα animations.Το Scavengers Reign των Joe Bennett και Charles Huettner (Birds, Scavengers) μαγνητίζει το βλέμμα με το ονειρικό, στρωτό, οικείο (αφού, όπως παραδέχονται και οι δημιουργοί του βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε πηγές όπως ο Miyiazaki και ο… Moebius) αλλά και ταυτόχρονα εντελώς ξένο σχέδιό του, την μαγευτική, χορευτική σχεδόν κινησιολογία και κινηματογραφία του αλλά και την εξέλιξη τόσο του άγνωστου κόσμου που καλούνται να εξερευνήσουν οι επιζώντες ενός διαστημόπλοιου που κράσαρε, όσο και των ίδιων των ανθρώπινων (σχεδόν) χαρακτήρων του. Αποτέλεσε μία από τις πιο ξεχωριστές animated στιγμές της χρονιάς, σε έναν κλάδο που βλέπει επιτέλους να του αναγνωρίζεται η ισότιμη θέση του ανάμεσα στις άλλες οπτικές τέχνες…
5 – Gen V
H σπορά του The Boys συνεχίζει να ιντριγκάρει και αποτελεί εύκολα την καλύτερη υπερηρωική στιγμή της χρονιάς. Νέοι χαρακτήρες μπλέκονται με παλιούς, η αγωνία της εφηβείας (μια παραδοσιακή θεματική του υπερηρωικού είδους) εδώ μπλέκεται με ηθικά και νομικά διλήμματα σε έναν κόσμο όπου τα ιερά τοτέμ της μαζικής κουλτούρας είναι αιμοδιψή, εταιρικά τέρατα. Η παρουσία ειδικά της Jaz Sinclair (Easy, Chilling Adventures of Sabrina) είναι καθοριστική και πολύ χαιρόμαστε που επιτέλους της δίνεται η πρώτη θέση και όχι απλά ως μία ακόμα κομπάρσα σε teen σειρές. Ό,τι αγαπήσαμε στο Boys είναι εδώ, ακόμα πιο φρέσκο, ακόμα πιο βίαιο και σοκαριστικό, όχι ως αυτοσκοπός αλλά ως οργανικό μέρος της πλοκής και ως μέσο όχι μόνο του εξανθρωπισμού υπεράνθρωπων συμβόλων και, τελικά, του γκρεμίσματός του από το βάθρο. Must see.
4 – Silo
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Hugh Howey, το Σιλό μας δίνει μια πνιγηρή, κλειστοφοβική δυστοπία απόλυτης οργάνωσης και ελέγχου. Άνθρωποι χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον, καλούνται να ακολουθούν με θρησκευτική προσήλωση τα καθήκοντά τους για μια επιβίωση χωρίς αληθινή ζωή, όπου το έξω είναι δολοφονικό. Ή μήπως όχι; Το sci-fi αστυνομικό/πολιτικό μυστήριο που έρχεται στις οθόνες μας από τον Graham Yost (Justified, Speed) είναι, ουσιαστικά, ένα slow burn μυστήριο, το οποίο θέτει, με κεντρικό άξονα μια απολαυστική Rebecca Ferguson (Dune, Dr. Sleep) και έναν υποχθόνιο Τim Robbins (Code 46, Shawshank Redemption) στο προσκήνιο θέματα ατομικών δικαιωμάτων σε μια κοινωνία επιτήρησης, ελευθερίας απέναντι σε ένα καθεστώς εγκλεισμού και φόβου και, τέλος, το ίδιο το ζήτημα του πώς κάθε άτομο οδηγείται σε μια συλλογική εξέγερση εναντίον όλων αυτών.
3 – The Curse
2 – The Last of Us
Ήταν δυνατόν να έλειπε η πιο επιτυχημένη σειρά της χρονιάς, και η πρώτη ουσιαστικά καλή μεταφορά video game σε οποιαδήποτε οθόνη; To Τhe Last of Us, τόσο το ένα όσο και, κυρίως, το δύο, αποτέλεσε μια αποκάλυψη για τον τρόπο που μπορεί κανείς να αφηγηθεί μια ιστορία σε ένα μέσο τόσο δύσκολο όσο τα video games. Η σειρά καταπιάνεται με την ίδια ιστορία, αλλά σε ένα πολύ πιο στρωτό μέσο, το οποίο όμως δεν προσφέρει ούτε τόσο engagement ούτε, αν φανούν οι δημιουργοί απρόσεχτοί, τόσο ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες.
Όμως οι Neil Druckmann και Craig Mazin καταφέρνουν ακριβώς αυτό: να μπουν στις καρδιές των θεατών δημιουργώντας μια αφήγηση με επίκεντρο τους χαρακτήρες της, τις ανθρώπινες και προσωπικές συγκρούσεις που θα αντιμετωπίσει ο καθένας από αυτούς (πρωταγωνιστές και δευτερεύοντες χαρακτήρες) εξαιτίας του σύμπαντος στο οποίο κατοικούν και των κανόνων που το οριοθετούν.
Υπό αυτή την έννοια, μπορεί να ειπωθεί ότι ο Cordyceps δεν είναι ο κύριος ανταγωνιστής των ανθρώπων στο The Last of Us, αλλά μάλλον ένα έναυσμα και μια απειλή που χρησιμεύει ως αιτία των μεταμορφώσεων των χαρακτήρων, οι οποίοι μόλις έρθουν σε επαφή με τα εσωτερικά τους τέρατα, θα ξεκινήσουν πραγματικά το ταξίδι της αλλαγής τους.
Η σειρά εστιάζει σε καθολικές συγκρούσεις που κυμαίνονται από τις ανθρώπινες σχέσεις από την πατρότητα έως τη σεξουαλική αφύπνιση. Και με έναν τόσο έμπειρο οδηγό στον πρώτο ρόλο όπως ο Pedro Pascal (The Mandalorian, Narcos), και ένα εξαιρετικ@ συνοδοιπόρο στο πρόσωπο τ@ νεαρ@ Bella Ramsey (Game of Thrones) δεν είναι άξιο απορίας.
1 – Blue Eye Samurai
H τέχνη του animation βιώνει την καλύτερη εποχή της σε κάθε οθόνη. Kαταιγιστικό, βίαιο, βαθιά ανθρώπινο και έντονο, το Blue Eye Samurai είναι ένα ακόμα παράδειγμα για αυτό. Με ένα θυελλώδες animation, μείξη 2D και 3D, στον πυρήνα του, πέρα από τις εντυπωσιακές μάχες, το σεξ και τη βία, το Blue Eye Samurai είναι μια ιστορία για τον Άλλον και τα όρια που αυτός είναι διατεθειμένος να ξεπεράσει για να ενταχθεί σε μια κοινωνία που τον απορρίπτει με όλη της τη θέληση. Η σειρά των Michael Green και Amber Noizumi καταφέρνει με τρόπο εκρηκτικό, να μας κάνει να νοιαστούμε για τον διπλανό μας, ειδικά εάν δε μας μοιάζει…
