Πέρα από τα νέα της Νasa που επιβεβαίωσαν αυτό που οι θεατές του Doctor Who ήξεραν εδώ και χρόνια ( τουλάχιστον στις καρδιές τους) , οι λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας έχουν έναν ακόμα λόγο να συζητούν για τον κόκκινο πλανήτη. Και αυτός δεν είναι άλλος από έναν καταιγιστικό Μat Damon που υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Ridley Scott μας δίνει μια από τις καλύτερες sci-fi περιπέτειες της χρονιάς.
Το έργο ως υπόθεση βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Andy Weir (αν δεν τον ξέρετε απλά να αναφέρουμε πως είναι ένας από τους ανθρώπους που μας έδωσαν το Warcaft 2, οπότε του χρωστάτε ένα ευχαριστώ). Έτσι λοιπόν, μετά από ένα υπέροχα εικονογραφημένο ατύχημα, ο Μat Damon ξεμένει στον Άρη και πρέπει να βασιστεί στις ικανότητες του για να μείνει ζωντανός, μέχρι οι φίλοι του να καταστρώσουν κάποια απελπιστικά πολύπλοκο σχέδιο προκειμένου να τον σώσουν. Έτσι λοιπόν βλέπουμε τον Μat Damon να φτιάχνει νερό (φήμες λένε πως ο Ridley Scott είχε συζητήσει με την NASA για το νερό στον Άρη μήνες πριν γίνει ευρέως γνωστό), να καλλιεργεί τις πατατούλες του και να κάνει ευχάριστους μονολόγους τύπου «θα πεθάνω», οι οποίοι παρουσιάζονται περισσότερο ως λογικό συμπέρασμα.
Tαυτόχρονα στην Γη επικρατεί ένας πανικός προκειμένου να τον φέρουν πίσω, στον οποίο πανικό δίνεται για άλλη μια φορά το προσωπείο του ανθρωπισμού, ειδικά στο πως συνεργάζονται με τις ΗΠΑ με χώρες όπως η Κίνα (και ανθρωπισμός και διείσδυση στην κινέζική αγορά, γενικά συμβαίνει πολύ τώρα τελευταία). Το τέλος είναι αρκετά κλισέ, η πορεία όμως μέχρι εκεί αξίζει τον κόπο.
Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και το θέμα της ταινίας, επικεντρώνεται πολύ περισσότερο στα επιστημονικά δεδομένα και στα λογικά αποτελέσματα και λιγότερο στη συναισθηματική προσέγγιση ή την όποια ποιητικότητα που μπορεί να έχει η όλη κατάσταση. Το πανέμορφο τοπίο του Άρη παρουσιάζεται ως μια αδιάφορη έρημος, παρά την άρτια φωτογραφία και τα πολύ σωστά μετρημένα πλάνα. Αυτό μπορεί να ενθουσιάσει τους φίλους μας τους space geeks, ωστόσο για τους υπόλοιπους από εμάς στερεί κάτι.
Δεν υποστηρίζω πως η ταινία έχει γυριστεί σε στυλ ντοκυμαντερ. Υπάρχει διάχυτο το αίσθημα της κλειστοφοβίας, της αγωνίας για την επιβίωση, όπως μόνο ένας δεξιοτέχνης σκηνοθέτης του είδους μπορεί να το καλλιεργήσει. Όλα αυτά είναι δομικά στοιχεία της απίστευτης ερμηνείας του Damon, ο οποίος θυμίζει για μια ακόμα φορά ότι είναι εκπληκτικός ηθοποιός και νιώθει κανείς ότι μπορεί να πάει πολύ παραπέρα από όσο του επιτρέπει το ψυχρό κλίμα της ταινίας. Ο Damon είναι όμως (πλέον) ένας μεγάλος ηθοποιός, ο οποίος μπορεί, στο βαθμό που το αντιλαμβάνεται, να ξεφεύγει από τα όρια, κάτι που δεν ισχύει για την υπόλοιπη ταινία, η οποία φαίνεται να αρκείται στη θέση μιας περιπέτειας διάσωσης και δεν κάνει το ένα βήμα παραπέρα, αυτό που θα την μεταμόρφωνε σε πραγματικά σπουδαία ταινία, ενώ όλα τα υλικά για κάτι τέτοιο είναι εκεί.
Από το supporting cast δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα, ο λατρεμένος Jeff Daniels (Paper Man, Dump and Dumper) έδωσε μια σωστή και μετρημένη ερμηνεία, όπως και Sean Bean (δε μπορώ να πω αν επέζησε ή όχι). Tαυτόχρονα χάρηκα πολύ που είδα την Kate Mara (Fantastic Four…) σε μια καλή ταινία, αλλά χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια για να ξεχάσει ο κόσμος ότι αναμείχθηκε στο F4. Για όλους βέβαια ισχύει αυτό που ανέφερα παραπάνω, ότι αφήνουν έξω από τις ερμηνείες τους κάτι και τελικά μένουν αναξιοποίητοι. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση δίνουν.
