Μαυρίλες-Μικρές σκοτεινές ιστορίες μια κυνικής πραγματικότητας

Η Jemma Press εκδίδει τις ιστορίες της Θεώνης Δρακοπούλου σε εικονογράφηση της Έφης Θεωδοροπούλου και αυτό δεν μπορεί παρά να μας συναρπάζει.

Οι ανθολογίες μυστηρίου δεν είναι ένα λογοτεχνικό είδος που σπανίζει στις μέρες μας. Πολλές φορές μικρές ή μεγάλες συλλογές ιστοριών από κλασσικούς ή νέους συγγραφείς κοσμούν τα ράφια των ευπώλητων στα βιβλιοπωλεία. Οι «Μαυρίλες» προσπαθώντας να αποτάξουν τα εμπορικά κλισέ του είδους αλλά και να εμπνευστούν παράλληλα από τα καλύτερα στοιχεία του, αποτελούν μια σημαντική και ιδιαίτερη προσθήκη στην βιβλιοθήκη κάθε φαν του αλλόκοτου και του φανταστικού.

Το σύνολο των εννέα ιστοριών διατρέχει όλες τις διαφορετικές πτυχές των ιστοριών τρόμου, που ωστόσο έχουν βαθιά ριζωμένο στην αφήγηση το στοιχείο της πραγματικότητας. Έτσι, πέρα από τις κλασσικές ιστορίες εκδίκησης ή θανάτου, έχουμε αγχωτικές στιγμές παράνοιας σε ένα γραφείο, μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε ένα γάμο χωρίς νόημα και ένα νέο ζευγάρι που προτιμά να μείνει για πάντα χώρια. Κοινό στοιχείο πολλών ιστοριών είναι η πυρηνική οικογένεια και οι σχέσεις των μελών μεταξύ τους, κυρίως όμως διαφαίνονται οι διαπροσωπικές σχέσεις μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της καθημερινότητας. Δεν είναι λοιπόν όλες οι ιστορίες τρομακτικές με την συμβατική έννοια του όρου. Είναι κυρίαρχα πραγματικές ή τουλάχιστον ρεαλιστικές και μέσα από την κοφτή και σύντομη αφήγηση που ασθμαίνει άγχος και αμηχανία, δίνεται το περίγραμμα πολλών σχέσεων στο σήμερα.

Με ή χωρίς τον σωματικό θάνατο των πρωταγωνιστών, τα συναισθήματα είναι αυτά που μαραίνονται και πεθαίνουν, για να αναγεννηθούν στην ιστορία της επόμενης σελίδας σε ένα φαύλο κύκλο αυτολύπησης και αυτοκαταστροφής. Η πυκνή μαύρη σελίδα που συνοδεύει την αρχή κάθε αφήγησης αν και διατρέχεται από μικρές φωτεινές άσπρες κουκίδες, προδιαθέτει τον αναγνώστη για την έκβασή της.Η Θεώνη Δρακοπούλου φαίνεται να έχει εξ’ αρχής ένα ξεκάθαρο σχέδιο ως προς την ροή της ιστορίας, γι’ αυτό και κατά την διάρκεια της εξιστόρησης δημιουργεί μικρά μοτίβα ή εκείνες τις λεπτομέρειες που θα συνθέσουν τελικά την μεγάλη και τελική εικόνα. Σε λιγότερο από πέντε σελίδες καταφέρνει να δημιουργήσει ένα γοργό ρυθμό αφήγησης, να τοποθετήσει τα πρόσωπα στην ιστορία και να οδηγήσει στην κατάληξή της χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη ή να δημιουργεί ένα ελλιπές backstory.

Με κυρίαρχα επικουρικό ρόλο, το σχέδιο της Έφης Θεωδοροπούλου (Η τσαλακωμένη ουρά) ξεφεύγει από μια απλή αναπαράσταση κάποιας σκηνής που λαμβάνει χώρα στην διπλανή σελίδα, αλλά τα σκίτσα της αποκτούν μια αυτοτέλεια. Πότε με αδύνατες καχεκτικές φιγούρες που σχηματίζουν αφαιρετικά κάποιο στοιχείο-κλειδί και πότε με μικρά σκιτσάκια με λεπτές λιτές γραμμές και σχήματα, δίνει τον δικό της προσωπικό τόνο στην ανθολογία. Με την μεταφυσική, σουρεαλιστική προσέγγιση που αφορμάται από κλασσικά έργα της ευρωπαϊκής και ασιατικής τέχνης-η δεύτερη φημίζεται σημειωτέον για την παράδοση στις ιστορίες τρόμου- καταλήγει σε ένα τόσο σύγχρονο και μινιμαλιστικό αποτέλεσμα που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από αντίστοιχες προσπάθειες στο εξωτερικό.

Tags: Jemma Press, εκδ. Jemma Press, Έφη Θεοδωροπούλου, μαυρίλες