Yπάρχει ζωή μετά τo Rebel Moon;
Βλέποντας το trailer για το Twilight of the Gods, το νέο viking themed animation του Netflix αποφασίσαμε το δούμε, καθότι είμαστε γενικά Νorse fans. Όμως το όνομα του Zack Snyder (Justice League), φαρδύ πλατύ παντού, από τους τίτλους έως τη σκηνοθεσία, την παραγωγή, ακόμα και στο σενάριο, δημιούργησε κάποια ερωτηματικά και επιφυλάξεις. Η συνεργασία του Snyder με το Netflix είναι, μέχρι στιγμής, πλήρως απογοητευτική ακόμα και για την πλειοψηφία των οπαδών (με την καθαρά γηπεδική έννοια) του σκηνοθέτη, ενώ αντίθετα φαίνεται να τρέφει τα πιο χυδαία, καπιταλιστικά όνειρα της αδηφάγας και εμπνευσιοκτόνας πλατφόρμας. Η καθαρή απατεωνία του «director’s cut» και των δύο μερών του Rebel Moon (ένα βαθιά ανέμπνευστο και τίγκα στο CGI Star Wars rip-off) ήταν ίσως ένα σημείο τομής στο καλλιτεχνικό ναδίρ του σκηνοθέτη, ο οποίος επέλεξε για το επόμενο βήμα του να επιστρέψει σε κάτι που το γνωρίζει καλά και δεν τον έχει απογοητεύσει: τo animation.
Πράγματι, μία από τις ελάχιστες ταινίες του Zack Snyder για την οποία δεν έχει ξεσπάσει κάποια αψιμαχία ή μεγάλη διαφωνία ως προς την ποιότητά της είναι το υποτιμημένο και αρκετά όμορφο Legend of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole. Και είναι απορίας άξιο πως ένας σκηνοθέτης που έχει αποδείξει πως το πάθος του είναι ουσιαστικά το physical storytelling και η δημιουργία ψηφιακών κατά βάση σχεδίων, δεν ασχολήθηκε περισσότερο με το animation.
Το Twilight of the Gods έρχεται να διορθώσει αυτή την έλλειψη, δίνοντάς μας μια απόλυτα Zack Snyder εμπειρία: επιτηδευμένη εφηβεία σε ατμόσφαιρα και χαρακτήρες, τεράστιες ποσότητες υπερστυλιζιαρσμένης βίας και αίματος και γενναίες δόσεις slow motion. Και ενώ θα έλεγε κανείς χωρίς να έχει άδικο ότι αυτή η μανιέρα, η κολλημένη στα early 00s έχει υπερκουράσει, το animation, παρά τις κατά τόπους ασυνέπειες και ατασθαλίες του, καταφέρνει να αναδείξει αυτές τις αρετές, δίνοντας μας το πρώτο, εδώ και καιρό, έργο του Snyder που είναι πραγματικά απολαυστικό για όλου, και όχι μόνο τους snyderbros.
It was the animation all along!
Η αλήθεια είναι πώς η μεγαλύτερη αρετή αυτής της σειράς είναι το animation των Stone Quarry Animation και Xilam Animation, το στούντιο πίσω από το σχεδόν οσκαρικό I Lost My Boby αλλά και το ενδιαφέρον Oggy and the Cockroaches. Φέρνοντας κάπως στο μυαλό τόσο πρώιμα animation της WB, αλλά και κέλτικές και σκανδιναβικές επηροές, όπως αυτές έχουν εκφραστεί στο έργο του Tomm MooreRoss (Wolfwalkers) και, κυρίως, το σαφώς ανώτερο Primal του Genndy Tartakovsky, οι δημιουργοί χρησιμοποιούν κλασικό 2D animation, προκαλώντας τη νοσταλγίας μας. Ταυτόχρονα, σε αντίθεση με άλλες ταινίες του σκηνοθέτη όπου κυριαρχούσαν σκοτεινοί και μουντοί τόνοι, εδώ γίνεται μια ξεκάθαρη προσπάθεια να διαφοροποιηθεί, αλλά όχι με τον πολύχρωμο κορεσμό που είχε χρησιμοποιήσει στην απόπειρα αναβίωσης της ζόμπι ενασχόλησής του (λέγε με Army of the Dead). Αντίθετα, επιλέγονται ανοιχτοί αλλά παλ τόνοι, που δημιουργούν μια «ονειρική» σχεδόν ατμόσφαιρα και δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση όταν βάφονται κόκκινοι από το αίμα που άφθονα σκορπούν οι πρωταγωνιστές.
Παράλληλα βέβαια, ανά στιγμές, οι απαλοί αυτοί τόνοι δίνουν την αίσθηση του «ξεβαμμένου» αλλά όχι με την επιμελημένη, καλλιτεχνική ιδιότητα. Σε πολλά σημεία τα 2D σκηνικά φαίνονται απλά κακοφτιαγμένα, σα να μην υπήρχε αρκετός χρόνος να τελειοποιηθούν, ενώ, όταν προστίθεται στο μείγμα και η έντονη κινητικότητα των χορογραφιών μάχης, ακόμα και με το slow motion (ή ίσως εξαιτίας αυτού), η συνολική εικόνα χαλάει αρκετά.
Oh, it’s Ragnarök Again…
Η ίδια η πλοκή του Twilight of the Gods αφορά, τι άλλο, το πολυτραγουδισμένο Ragnarök, το τέλος των θεών, που εδώ όμως είναι οι βασικοί ανταγωνιστές. Κεντρική φιγούρα είναι η αιματοβαμμένη νύφη Sig (Sylvia Hoeks – Blade Runner 2049) η οποία αναζητά εκδίκηση από τους θεούς, και ειδικά τον Thor (Pilou Asbæk- Game of Thrones). Έχοντας λοιπόν ως καθοδηγητή τον Loki (Paterson Joseph – Neverwhere, Aeon Flux), ξεκινά μια αποστολή η οποία απειλεί να ξεθεμελιώσει και τους 9 κόσμους του Yggdrasil.
Το γεγονός πώς μια Ολλανδή υποδύεται μια Σκανδιναβή είναι χαρακτηριστικό και του πόσο διατηρήθηκαν οι ιστορίες της σκανδιναβικής μυθολογίας: αρκετά ώστε να μοιάζουν, άλλα όχι και τόσο. Υπάρχουν βέβαια, εγκιβωτισμένες και πανέμορφα, αφαιρετικά αποδοσμένες, κάποιες που πάρθηκαν σχεδόν λέξη-λέξη από το Prose Edda, όμως αυτές οι στιγμές είναι πολύ λίγες και διασκορπισμένες. Η πλοκή ουσιαστικά είναι ένα καθαρόαιμο Snyder-ικο φεστιβάλ βίας και σεξ. Υπάρχουν βέβαια πολλές στιγμές και ιστορίες των χαρακτήρων που αντηχούν γενικότερα θέματα: η εκδίκηση ίσως πάνω από όλα άλλα όχι μόνο. Υπάρχουν επιπλέον οι ανθρώπινες σχέσεις κάτω από πίεση, η διαφορετικότητα και τελικά, ο διχασμός του ανθρώπου μεταξύ των κοινωνικών επιταγών και της προσωπικής τους επιθυμίας. Όμως αυτά δεν εξερευνώνται παρά επιφανειακά και δεν υπάρχει χρόνος να απλωθούν. Πρέπει να πάμε στην επόμενη σκηνή δράσης.
Όσον αφορά τους ίδιους τους χαρακτήρες, η αλήθεια είναι πως 8 επεισόδια είναι πολύ λίγα για να υπάρξει κάποια ουσιαστική εξέλιξη. Ακόμα και η πρωταγωνίστρια, εάν εξαιρεθούν οι μαχητικές της ικανότητες, ελάχιστα μπορεί να ενδιαφέρει ή να συγκινήσει τον μέσο θεατή. Οι δε σύντροφοί της (5 στον αριθμό, τους οποίους βρίσκει σε… μισό επεισόδιο) είναι εντελώς αδιάφοροι, παρά τις τίμιες προσπάθειες των ηθοποιών που τους δανείζουν τις φωνές τους, όπως η Jamie Clayton (Sense8), αλλά και ο κλασικός Snyder-ικός Stuart Martin(Rebel Moon). Ακόμα και ο επικός John Noble (Lord Of The Rings, Fringe), ο οποίος χάρισε τη φωνή στον ίδιο τον Odin, είχε την ατυχία να χρησιμοποιηθεί ως παρανάλωμα για τη θρησκευτική μανία του Snyder, για την πιο μανιχαϊστική, μεσσιανική στιγμή όλης της σειράς. Η οποία ήταν και παρασάγγας η χειρότερη.
Ο μόνος που είχε και τη δυνατότητα και τον χώρο να εξαπλωθεί και να δομήσει τον χαρακτήρα του ήταν ο Paterson Joseph, ο οποίος μας χάρισε μια δουλεμένη, τρισδιάστατη και πολύπλευρη ερμηνεία του Loki, ο οποίος, με διαφορά, ήταν και ο καλύτερος χαρακτήρας της σειράς.
Οπότε;
Επιλογικά, είναι το Twilight of the Gods ένα σημείο τομής στο σύγχρονο animation; Προφανώς και όχι. Είναι όμως μια διασκεδαστική μεν, μέτρια δε, προσπάθεια για όσους ξέρουν τους σκανδιναβικούς μύθους και δεν περιμένουν προφανώς από τον Snyder και τους συνεργάτες του κάποιο μάθημα μυθολογίας ή, έστω, storytelling, οπτικού ή όχι.
